Zo gaat het soms met verliefdheden, je wordt omver geblazen, bent even de weg kwijt en bent volledig in de ban van. Maar dan gebeurt er iets dat de betovering doorbreekt. Je twijfelt nog even aan jezelf, of je het wel goed ziet en voelt. En dan slaat het plots om en groeit afkeer.

In 2016 maakten we kennis van het nieuwe project van Koen van de Wardt, tot dan bekend als bassist bij Moss, door een filmpje waarin hij Hostage live speelde. Een prachtige mix van heerlijk klinkende electronica en spannende indie, lang uitgesponnen zodat het ook nog een krautrandje krijgt. Een mijlpaal waaraan nu nog alles wat hij met zijn Klangstof doet – intussen een driemanschap met Wannes Salomé en Erik Buschmann – wordt afgemeten.

Die maatstaf bleek achteraf dus misschien wat te hoog gelegd. Wat in mijn beleving haalt Klangstof nog maar sporadisch dat hoge niveau betovering. Na het debuutalbum Close Eyes To Exit met daarop Hostage verscheen The Noise You Make Is Silent. Daar putte de band zich uit in het experimenteren met electronica, die plots afstandelijk en kil klonk. De verliefdheid nam spoorslags de benen en na een periode van verbaasd luisteren naar die plaat kwam de afkeer. En het lijkt alsof ook Van de Wardt met gemengde gevoelens terugkijkt op deze periode. ’We waren te veel angstig op zoek naar hoe anderen wilden dat we zouden klinken. Dat is een ongezonde manier van werken. Alsof we ons zelfvertrouwen waren verloren’, zegt hij in een persbericht bij het verschijnen van het derde album.

Nu keert Van de Wardt met zijn vrienden terug met Godspeed to the Freaks, dat is opgenomen toen een tour in die duistere tijd die wellicht achter ons ligt moest worden afgebroken, op een eiland in de Waddenzee. Revancheert Klangstof zich op Godspeed to the Freaks? Ja. Het randje indie keert terug in de sound van de band en we horen weer nadrukkelijker ‘echte instrumenten’ zoals gitaren in combinatie met weer warmer klinkende electronica. Verder zijn all bekende ingrediënten aanwezig: de wijfelende hoge stem van Van de Wardt, de relatief lange composities met een heldere spanningsboog. Bijeen levert dat een album op dat weer prettig en boeiend is om naar te luisteren. De liedjes zijn subtiel, melancholisch, mooi ingehouden maar stiekem stevig uitpakkend, gedoseerd balancerend op het randje van de euforie. Slechts een enkele keer – in ambitieus afsluitend Sylvia – schiet Klangstof door en raakt verzeild in bombast. Het is een nummer dat het live vast goed doet vanwege het groots orgasme waarin het eindigt, maar op de plaat misschien toch net wat te veel van het goede.

Godspeed to the Freaks is godzijdank weer een geslaagd album van Klangstof met een paar mooie pakkende liedjes die de gevoelige snaar raken, zoals Death04, Devil’s Liar, Truth en The Alarm. Zo fris en ongedwongen als bij de eerste kennismaking wordt het per definitie nooit meer, maar er is toch aanleiding om weer een beetje liefde binnen te laten voor Klangstof.