Op festivals lopen ook altijd mensen rond die niet speciaal van muziek houden, maar er vooral zijn voor de gezelligheid. Hun vrienden hebben het blokkenschema helemaal uitgeplozen, zij hoeven alleen maar achter hen aan te dansen met in elke hand een biertje. Ze doen wel echt hun best om er een feestje van te maken, dus vaak zijn dit soort mensen te herkennen aan een lekker gekke outfit en glitters op hun gezicht. 

Ik liep een keer in het ochtendgloren over een festivalcamping en toen zag ik voor een tent iemand in een wortel-onesie onderuitgezakt op een klapstoel liggen slapen. Ik kan me moeilijk voorstellen dat iemand zijn tas aan het inpakken is en denkt: ‘ik ga zoveel mogelijk bands kijken, maar mooi wel verkleed als wortel’.  

Tijdens de pandemie was er een moment dat restaurants en bioscopen weer open mochten, maar de concertzalen niet. Om tegen die onlogica te protesteren werd er een petitie gestart die met heel veel pijn en moeite door 60.000 mensen werd getekend. Lowlands trok bijvoorbeeld 65.000 bezoekers, dus volgens mijn verder weinig wetenschappelijke berekeningen zijn er in Nederland te weinig muziekliefhebbers om als festival heel groot te worden; je hebt de wortel-onesies nodig om te groeien. 

Daar kun je moeilijk over doen, maar het leek me makkelijker dat gewoon te accepteren en vandaar dat Left of the Dial dit jaar allemaal extra programmaonderdelen heeft die ook leuk zijn voor mensen die wat minder fanatiek zijn in het ontdekken van nieuwe bands. Of dat genoeg gaat zijn om zo groot te worden als een Lowlands weet ik niet. ik weet wel dat ik als festivaldirecteur pas tevreden ga zijn als ik minimaal één bezoeker zie die verkleed is als wortel.  

Minke Weeda