Een paar weken geleden vertelde iemand mij over een nieuwe app: Mohi. Het werd gepromoot als ‘een slow media app’.  De bedoeling is dat gebruikers anderen wijzen op interessante boeken, artikelen, video’s, podcasts, films, nieuwe bands, Spotify-lijsten of wat je verder online ook maar tegenkomt. 

Ideaal, dacht ik, als ik een paar mensen volg die een beetje dezelfde smaak hebben als ik, hoef ik nooit meer wat te missen. Ik heb de app dus geïnstalleerd en ben op zoek gegaan naar andere gebruikers die er voor zouden gaan zorgen dat ik op een vrije zondagmiddag allemaal geweldige nieuwe dingen ga ontdekken. 

Dat bleek best tegen te vallen. De app is nog niet heel erg populair en de aanprijzingen die ik tegenkwam, maakten me weinig enthousiast. Ik wil niemand beledigen, maar mij doe je geen plezier met een ‘prachtig traag kostuumdrama’ of een ‘verzameling hilarische anekdotes van alleenstaande moeders’. Ik geloof niet dat ik graag aan de bar zou zitten met de gemiddelde Mohi-gebruiker.

Maar na een half uurtje klikken had ik met veel pijn en moeite een lijstje verzameld van dingen die ik moest zien of luisteren. Daarna was ik het zat en ben ik hondenfilmpjes gaan kijken. Die werden me door niemand aangeraden, die weet ik zelf feilloos te vinden. 

Een week later opende ik de app weer en keek naar het lijstje dat ik had gemaakt. Te veel tips van mensen wiens smaak ik niet vertrouw, zou ik echt wat missen als ik die oversloeg? Ik sloot de app en daarna heb ik nooit meer zin gehad om iets met Mohi te doen. Het icoontje op mijn scherm is nu alleen maar een herinnering aan een mislukt voornemen. 

Maar ik geef het nog niet helemaal op. Als alle leuke mensen de app ineens gaan gebruiken, bel dan even alsjeblief, sluit ik meteen weer aan. Van jullie wil ik niks missen natuurlijk.  

Minke Weeda