Doorbijters zijn het, de bandleden van The Anaesthetics. Al tien jaar timmeren de vier jongens uit Horst aan de Maas – waar het altijd ruikt naar de Peel en tuinbouwmeststoffen – aan de weg. Die weg is niet over Lottumse rozen gegaan. Vaak grepen zanger-gitarist Sam Duijf, gitarist-toetsenist Koen Huijs, bassist Des Spreeuwenberg en drummer Stijn Vullings net naast de hoofdprijs in wedstrijden. Nèt niet. Juist dan moet je als band grinta tonen, doorgaan, zwoegen, nooit opgeven, nieuwe nummers blijven schrijven, beter, beter, nog beter.

Na tien jaar en veel zwoegen ligt er nu hun debuutalbum, uitgebracht door het Rotterdamse label Gentlemen Recordings en het past mooi binnen de lijst uitgaven van dit label dat met bijvoorbeeld de Franse band Versari een goed oor blijkt te hebben voor muzikanten met een jaren tachtig sfeer en sound. Ook The Anaesthetics leunt met hun elektronische sound zwaar op inspiratiebronnen uit de new wave. Maar ouwbollig wordt het nooit, de Limburgers slagen er goed in het in een modern jasje te steken: modern new wave noemen ze het zelf treffend. Daarbij komen ze dicht in de buurt van wat Klangstof op hun debuutalbum deed. Nummers als TV Celebrity en Thinking in Stereo en ook slotnummer Unfortunate – meteen de meest geslaagde tracks – lijken wat zangstijl betreft en wijze van componeren sterk op hun populaire landgenoten. En dat mag dus als een compliment gelden.

1080 klinkt fantastisch en warm. Het rijke arsenaal aan instrumenten dat de band inzet, komt prachtig tot zijn recht, allemaal smaakvol gedoseerd. De elektronica zoemt fijn, de beats, percussie-earcandy en baslijnen zijn swingend en maken veel tracks uitnodigend om op te bewegen, de gitaarpartijen boeien. Alles is als om door een ringetje te halen en dat maakt het album van The Anaesthetics plezierig om keer op keer op te zetten. Toch ontbreekt er iets om het meer te maken dan een album dat prima fungeert als achtergrondmuziek voor het dagelijks leven. Iets van brille, een rauw randje, meer dan alleen mooie muziek willen maken, een gedrevenheid, boosheid, iets… dat het echt uittilt boven wat veel getalenteerde muzikanten al doen. Daarvoor is 1080 net te netjes en gepolijst en daarom duurt het even voor de mooie composities en aangename melodieën herkenbare paden slijten in je brein.