Ik heb een hoop geleerd van tv kijken. Een vrij recent voorbeeld komt van Jerry Seinfeld en zijn Comedians In Cars Getting Coffee. Voor wie het nog nooit heeft gezien; de titel vat het format aardig samen: Jerry Seinfeld haalt een andere komiek op in een auto die hij bij die persoon vindt passen en ze gaan samen een kopje koffie drinken. Ik vind dat heel prettig om naar te kijken. Zo prettig dat ik me laatst bedacht dat het een van de weinige programma’s is waar ik wel aan mee zou willen werken. Dat gaat natuurlijk nooit gebeuren. Ik drink namelijk geen koffie. Ja oké, ik ben ook geen bekende Amerikaanse komiek, maar dat lijkt me sneller op te lossen dan mijn afkeer van koffie.

In een van de tientallen afleveringen heeft hij het over praatjes maken met mensen die je niet kent. Volgens hem ging dat het soepelst als je vooral vroeg naar getallen: hoe lang doe je dit werk al, hoeveel broers heb je, dat soort dingen.

Ik ben het gaan toepassen en het heeft mijn leven een stuk makkelijker gemaakt. Hoeveel shows moeten jullie hierna nog spelen, hoe lang duurde de rit vanuit Duitsland, wat is het aantal platen dat jullie tot nu toe hebben uitgebracht… ik sloeg me ineens glansrijk door elke ongemakkelijke stilte heen.

Maar het moest natuurlijk een keer mis gaan.

Onlangs stond ik te praten met een tourmanager. Ik vroeg hem hoeveel kilometers ze de volgende dag moesten rijden. Hij vroeg mij hoe lang Rotown bestond. Ik vroeg hem hoeveel hun shirtjes kosten. Hij vroeg mij naar het inwonersaantal van Rotterdam.

Na de vijfde getallen-vraag over en weer keek hij me onderzoekend aan. ‘Ben je nou ook de Jerry Seinfeld-methode aan het doen?’ vroeg hij me met opgetrokken wenkbrauwen. We konden er allebei hartelijk om lachen, maar nu moet ik dus het komende weekend weer tv gaan kijken om een nieuwe truc te leren.

Minke Weeda