Nu het festivalseizoen na twee jaar geheelonthouding weer in volle hevigheid is losgebarsten, enkele zaken die me als oude festivaltijger opvallen en bij vlagen mateloos irriteren. Dus tot nut van het algemeen en van ondergetekende in het bijzonder, een paar goedbedoelde adviezen.

Wanneer je als vet betaalde artiest het podium beklimt, strekt enige topografische kennis tot aanbeveling. KISS ging onlangs hopeloos de mist in door tijdens een optreden in Oostenrijk de Australische vlag te hijsen. Tja, Amerikanen… Het mag een godswonder heten dat tijdens de Golfoorlog Irak en niet Iran is gebombardeerd. Persoonlijk meegemaakt: Eminem op Pukkelpop. Europa mag dan voor Amerikaanse begrippen klein en één pot nat zijn, je mag je desondanks van tevoren even vergewissen wáár je je bevindt. Het veelvuldig gebezigde ‘Yo, let me hear ya Brussels!’ van ‘Em’ werd destijds met steeds groter enthousiasme onthaald op een quasi-verontwaardigd gescandeerd ‘Hasselt!!!’

Tenzij u over de cinematografische kwaliteiten van een Jonathan Demme beschikt (zie de Talking Heads concertfilm Stop making sense): onthoud u van het – soms volledig – filmen van concerten. Wat is er mis met uw ogen en oren? Niemand – werkelijk niémand – zit te wachten op uw schokkerige filmpjes op Facebook, inclusief een niet te overhoren boerende en/of lallende buurman/vrouw. Wanneer u oud genoeg bent om zich dit te kunnen herinneren: denk aan de avonden waarbij u min of meer gedwongen moest kijken naar de vakantiedia’s van een familielid en huiver.

Het is niet voor niets dat een artiest op een groot podium staat en u in het publiek. Er is een duidelijke rolverdeling, die de laatste tijd tot mijn ongenoegen aan inflatie onderhevig is. Het mag dan uitermate sympathiek lijken wanneer u uit het publiek wordt gevist om op drums los te gaan bij Foo Fighters, een leuk moppie gitaar te spelen bij Green Day of als stand-in voor de zangeres van Paramore te fungeren: ‘don’t quit your dayjob‘ en bespaar me dit, ongeacht uw muzikale talent.

Het met twee handen vormen van een hartje door een artiest of festivalbezoeker bezorgt me telkens een brok in de keel. Helaas niet van ontroering. Het zorgt er eerder voor dat ik de neiging krijg om Van Helsing-gewijs een scherp gepunte staak door uw hart te spietsen.

Het stilaan sleetse trucje om op eenvoudig verzoek van een artiest door de knieën te zakken, om vervolgens op commando te gaan springen. ‘Fuck you, I won’t do what you tell me?’ Anyone?

Dance-DJ’s. Draai verwoed aan knopjes, leg de hoofdtelefoon in opperste concentratie tussen hoofd en schouder, speel die thuisbereide mix af, laat die verdomde ‘drop’ komen, maar hou het in godsnaam daarbij. U mag zich dan misschien God wanen, maar God is dood, zoals bekend verondersteld mag worden. Nuff said.

Voor de hiphoppende medemens: ‘Throw your hands in the air and wave ‘em like you just don’t care?’ Yup, I don’t care. Vooruit, een eervolle vermelding voor Michael Franti (Spearhead) die er ‘I just wanna see all your armpit hair’ van maakte.

U behoort tot het klagende deel der natie dat zich mateloos opwindt over de fiks gestegen prijs van het festivalbier? Geheel en al terecht, maar gooi datzelfde bier dan svp niet in mijn nek.

Ik wens u verder nog een fijne, zorgeloze en Covid-vrije festivalzomer toe.

DJ 45Frank