Niet dat het nou zo spannend is, maar ik kan niet zeggen over wie het volgende verhaal gaat. Left of the Dial heeft namelijk geen headliners, voor ons zijn alle bands even belangrijk. Natuurlijk heeft op kantoor iedereen zo z’n voorkeur, maar naar buiten toe doen we heel erg ons best om onze aandacht gelijk te verdelen. Vandaar dus: 

In Engeland stapten we een klein zaaltje binnen om een band te bekijken die we voor Left of the Dial van plan waren te boeken. Het was eigenlijk al zo goed als rond, maar om een goed beeld te krijgen in welke zaal het zou passen, wilden we het ook nog even live zien. We waren aan de late kant en de show was al begonnen. Er klonk tenminste al muziek, maar ik zag geen zanger. Die bleek zingend tussen het publiek door op weg te zijn naar de bar. Via een kruk klauterde hij omhoog, om vervolgens met een karatetrap weer naar beneden te springen. Zonder een noot te missen.  

Hij danste terug naar het podium waar alleen een diepongelukkig ogende jongen bas zat te spelen. De rest van de muziek stond op tape. De zanger zong de longen uit zijn lijf, maakte praatjes met het publiek en stormde als een wervelwind door het zaaltje. Na elk nummer draaide hij zich om naar de bassist en sommeerde hem ’t volgende nummer in te starten. Voor het laatste nummer vertelde hij dat de bassist zijn beste vriend was en dat ze samen alleen maar de mooiste avonturen beleefden. De bassist staarde onbewogen naar de grond tot hij het commando kreeg nog één keer op play te drukken. 

We waren het er snel over eens dat we heel erg blij zijn dat deze band naar Rotterdam komt in oktober. 

Later op de avond raakte ik in gesprek met de bassist, die nu een stuk vrolijker keek dan op het podium. Hij bleek zelfs enorm spraakzaam en hij vertelde dat het de bedoeling was dat ze voortaan met een achtkoppige band gaan optreden en dat dat ook de bezetting zou zijn in Rotterdam. Dat wordt een flinke hap uit het hotelbudget, schoot er door mijn hoofd, maar uit artistiek oogpunt leek het me een prima idee. Ik vroeg hem voorzichtig of het contrast dat er nu tussen de zanger en hem was dan wel zou blijven. Naar mijn idee was dat toch een belangrijk onderdeel van de show, maar misschien zat ik er helemaal naast. Hij snapte meteen wat ik bedoelde. 

‘Geen zorgen,’ zei hij opgewekt, ‘bij het aannemen van elk bandlid, heb ik direct verteld dat ze tijdens de show moeten kijken of ze net te horen hebben gekregen dat ze ongeneeslijk ziek zijn. Komt helemaal goed hoor!’ 

Ik heb zo’n zin in dat optreden joh.

Minke Weeda