Ondersteund door lichteffecten en artwork van Roy Vastenburg verblufte Kaalallit Nunaat het publiek in Rotown tijdens het feestje voor het uitbrengen van hun nieuwe ep Texoprint vrijdag 3 juni. Paterson opende de avond.

Door Michelle van der Stelt. Foto’s Martijn Berlage

Paterson trapt af in een nog wat leeg Rotown, maar de zaal druppelt tijdens het optreden van deze band gestaag vol. En wat voor een band. Donker, mooi, met een scherp randje. Het verdriet, de onmacht en schuldgevoelens van de liefde druipen van de indringende teksten af. De donkere dagen van pijn sijpelen door, niet zoetsappig maar op het scherpst van de snede. Zwaar basspel en schrille gitaarriffs maken het tot een ware ode aan de vleermuizen uit de jaren 80, pure nostalgie.

Hun eerste optreden is een voldongen feit, wij willen meer van dit! Het optreden was veel te kort en er waren zoveel positieve reacties vanuit het publiek, dat achteraf vertelt invloeden van Interpol te horen. De meningen zijn daarover wat verdeeld, de band heeft absoluut een eigen geluid. Oordeel over- en luister zelf naar hun nieuwe ep, met het nummer I.O.U. als echte aanrader!

Dan zet Kalaallit Nunaat het volume op standje ‘hard’ en ‘vooral niet stilstaan’ bij hun feestje in Rotown ter gelegenheid van de release van de ep Texoprint! Al bij het tweede nummer ontstaat er een moshpit, die niet meer te stoppen valt tot en met het laatste nummer aan toe!

De drummer en zanger David Pop wordt door een toeschouwer omschreven als ‘wat een beest’, en inderdaad, met een onnoemelijke drive worden de drums ritmisch en toch onlogisch op hun donder gegeven. De doordringende, zware, donkere bastonen van bassist/zanger Jasper Werij geven het geheel een zweem postpunk, en het distorted, noisy gitaarspel van gitarist/zanger Redwin Rolleman, dat nostalgisch en urgent klinkt, maakt het geheel af. Bij nummers als Television mondt ingetogen spel uit in een hysterische bak met herrie. En je hoort ook invloeden van The Fall, bijvoorbeeld in de titelsong van hun nieuwe ep Texoprint. De lichteffecten van met name de stroboscoop en het artwork van Roy Vastenburg voegen nog meer intensiteit en kracht toe, en het steekt allemaal zo strak in elkaar. Hun noise-punk knalt uit zijn voegen bij het laatste nummer Nothing, inmiddels uitgegroeid tot een ware publiekslieveling; het dak eraf, de tent wordt afgebroken, wat een finale! Waarna het trio het publiek en iedereen die heeft meegewerkt om deze release party mogelijk te maken, meerdere malen bedankt.

Kaalallit Nunaat wat was je prachtig, krachtig, onberekenbaar, ruig, rauw en overweldigend: jullie naam zegt het al. Er werd gelachen, genoten, gedanst en gevierd, het was allesomvattend en één groot feest. (Nieuw) Rotterdams geluid op een fantastische en onvergetelijke Rotterdamse thuis-avond-uit!