Met het verschijnen van Louden Up Now in de nullies blies !!! uit Brooklyn het genre punkfunk nieuw leven in. We waren dat genre misschien een beetje vergeten nadat pioniers als Gang Of Four en A Certain Ratio of in de vergetelheid waren geraakt of een andere koers waren ingeslagen. En het voelde fijn om weer eens tot dansen te worden aangezet zonder dat het gelikte dance of disco betrof.

Album na album leverde de band onder leiding van de boomlange Nic Offer daarna af, ook de laatste jaren onverschrokken, of er nu iets aan de hand was in de wereld of niet. En de meeste albums bevatten genoeg dampende funky tracks om het aanschaffen waard te maken. Nu ligt er na de pandemie Let It Be Blue, op zijn minst qua artwork het meest kleurrijke album van !!! (spreek uit chk chk chk). Maar voorts een tegenvallend album waar de formatie met een rotsvaste live reputatie (ga ze zeker zien als je de kans krijgt) zich grandioos vergaloppeert aan ongein en zijpaadjes. Je krijgt al zo’n vermoeden dat er wat aan de hand is met album-opener Normal People, een liedje met enkel akoestisch gitaar en de gruizige zuchtende stem van Offer. Nee, dit is geen ‘business as usual‘.

Wie de band een beetje volgt op social media weet dat Offer cs wel van een grapje houdt. En schijt heeft aan verwachtingen. Alle promo wordt met verve en met een stevige tong in de wang gepresenteerd. Maar muziek die grappig moet zijn? Mwha, niet aan ons besteedt. Dan horen we deze band liever grooven op vette baslijnen en beats. Dat kan op Let It Be Blue nog op tracks als A Little Bit (More) (a la Basement Jacks), Man On The Moon en titelnummer Let It Blue. Daar staat twijfelachtige syntpop tegenover (This Is Pop 2), uit de toon vallend Latin-gekleurd Un Puente, Here’s What I Need To Know waarin Offer eens een ander laat zingen wat misschien een minder geslaagd plan is, en zelfs een pub-meebrul-liedje It’s Grey It’s Grey (It’s Grey). Brrrr.