Aanstaande vrijdag geven we een feestje in Engeland. In Brighton is dan een festival waar een berg bands spelen die ook bij ons op Left of the Dial hebben gestaan, of dat aankomende editie doen. Het leek ons gezellig om al die mensen bij elkaar te brengen en een borreltje te drinken. Daar had ik heel veel zin in, tot ik me net ineens herinnerde dat buitenlandse feestjes ook behoorlijk vervelend kunnen zijn. 

Het ergste voorbeeld was in Parijs. Ik was uitgenodigd bij iemand thuis voor een speciale dag. Het is lang geleden, dus ik weet het niet helemaal zeker meer, maar ik denk dat het iets was als Drie Koningen. Ik was al een tijdje in Parijs en ik vond dat mijn Frans best aardig was, maar desondanks miste ik de helft van de gesprekken om me heen. Wat ik wel begreep, was dat er iets met een taart ging gebeuren. Iedereen kreeg een stuk en in eentje zat een boon verstopt. Als jij de gelukkige was met de boon, moest je de kroon die om de taart zat opzetten en een liedje zingen. Ik kon me weinig ergers voorstellen, dus ik nam me voor die boon gewoon door te slikken, mocht ‘ie in mijn stuk zitten. 

Ik prakte elk hapje voorzichtig met mijn vork en probeerde zo langzaam mogelijk te eten. Ik was nog niet eens op de helft toen iemand begon te juichen. De boon zat godzijdank in een ander stuk. Het bleek alleen helemaal geen boon te zijn, maar een kroontje dat qua formaat maar net in een Surprise-ei had gepast, dus ik was dubbelblij: dat ding had ik met geen mogelijkheid kunnen doorslikken. 

Er werd keurig een liedje gezongen waarvoor ik al even keurig applaudisseerde en ik dacht dat het ergste voorbij was. Dat bleek te optimistisch, want nu gingen we Hints spelen. Ik had geen flauw idee wat de eerste drie mensen uitbeeldden, want ook gebaren gaat net een beetje anders in het Frans. Toen was ik aan de beurt. Ik kreeg een briefje waar ‘Neil Armstrong’ op stond. Ik wist niks beters te doen dan naar boven te wijzen en in slow motion door de Franse huiskamer te lopen. Dat bleek universeel genoeg, want vijf man brulden in koor ‘Niiiiiiiel Armstonque!!!’ 

Niet veel later zat ik in de metro en nam ik me voor nooit meer naar huisfeestjes te gaan. In elk geval geen Franse. 

Gelukkig is ons feestje vrijdag niet in een Franse huiskamer, maar in een Engelse kroeg waar geen taarten op het menu staan. En zolang al die bands niet op het idee komen om Hints te gaan spelen, zou het goed moeten komen.

Minke Weeda