Voor veel mensen zijn de afgelopen jaren moeilijk geweest. Omgaan met afzondering en vooral veel verandering in het leven, valt niet iedereen even makkelijk. Multi-instrumentalist S. (Sean) Carey wijdt zijn nieuwe solo-album aan het omgaan met die lastige jaren. Hij vervat dat in een lome luisterplaat, die wat betreft klankkleur en sfeer wel heel veel weg heeft van Sufjan Stevens. Carey is daar dan ook niet vreemd aan. Hij speelt mee op het album van Stevens Carrie & Lowell. Maar we kennen de Amerikaan vooral als drummer van Bon Iver, waar hij ook de backing vocals voor zijn rekening neemt.

De kenner weet dan genoeg. S. Carey staat voor luistermuziek van het zachtaardige soort, die alleen als je er echt voor gaat zitten en je concentreert, niet heel makkelijk aan je voorbij glijdt. Maar dat zou zonde zijn, want het album telt een aantal mooie liedjes, zoals titelnummer Break Me Open. Daarin hoor je de invloeden van de muziek waarmee Carey is opgegroeid terug: van de mooie West-Coast samenzang, via de jazzy en groovende drums tot de symfonische momenten van pop uit de jaren tachtig.

De plaat is ingetogen, maar niet somber van aard. Diep verscholen in de melancholische melodieën klinkt hoop door. En de liefde van een vader voor zijn opgroeiende kinderen. Maar allemaal onder een deken van zorgen over de staat waarin de wereld verkeert.