Het meisje dat op het terras aan de tafel naast me zat zuchtte diep: ‘Ik kan het nu al bijna niet meer aan. Stapelgek word ik van de blije berichten van mensen die eindelijk weer mogen en voor wie het zo goed voelt om in een volle zaal te staan.’ Haar vriendin knikte begrijpend. ‘Mijn Insta loopt over van mensen die naar Coachella zijn. Coachella! Wat doen wij hier dan?’ 

Ik snapte wel wat ze bedoelden. Inmiddels mis ik elke dag weer meer dan dat ik meemaak en de aanvankelijke euforie heeft snel plaatsgemaakt voor chronische vermoeidheid. De rustgevende gedachte dat niemand wat te doen had, is helemaal weg. Iedereen is zo door het dolle dat van elk concert en elk feestje verslag wordt gedaan op social media, waardoor ik steeds vaker paniekerig denk dat ik op de verkeerde plek ben. 

Gelukkig hoef je niet altijd tot diep in de nacht in clubs te staan om wat mee te maken. Het meest spectaculaire dat me afgelopen week overkwam, gebeurde gewoon thuis op de bank. Ik haalde een Oreo uit de verpakking en die zat binnenstebuiten: de gestempelde kant van het koekje zat naar de crème-kant gekeerd. Nog nooit meegemaakt. Ik had het bijna op Twitter gezet, maar ik dacht, waarom zou ik mensen jaloers maken met mijn geweldige leven?

Minke Weeda