In 1996 bracht Big’n Discipline Through Sound uit. Het door Steve Albini geproduceerde album wordt door velen als het meesterwerk van de noise-rockers uit Chicago gezien. Voor label Computer Students reden te over voor een expanded re-issue. Dat dit later komt dan gepland heeft alles te maken met de covidpandemie en het tekort aan PVC om lp’s mee te drukken. Daarom echter niet getreurd, want de heruitgave is een feit. Behalve de oorspronkelijke tien nummers is er voor fans genoeg nieuws om van te smullen. Zo staan er vijf demo’s op de A-zijde van de tweede schijf en is de andere kant gevuld met een split-ep uit 1995 met Oxes en zijn twee nooit eerder verschenen outtakes toegevoegd.  

Liefhebbers van noise-rock uit midden-jaren ‘90 komen volop aan hun trekken. Ik moet bekennen dat de band bij mij destijds ook niet op de radar stond, maar dat komt wellicht ook doordat het internet in die tijd zelf nog een krocht was, waarop het zoeken naar obscure bands uit Amerika, het zoeken naar nog diepere krochten behelsde. Toch sla ik direct aan op het geluid van Big’n dat mij doet denken aan het geluid van Nirvana op Incesticide of aan The Jesus Lizard. 

Tja, het kan verkeren. Dus luister ik voor het eerst naar nummers als Trophy, Bird Of Prey en Dying Breed en dat voelt toch een beetje als een trip down memory lane. Ik voel me bijna weer jong. Discipline Through Sound klinkt tijdloos en, gegeven het feit dat de muziek meer dan 25 jaar oud is, zijn tijd ver vooruit. 

Hoor die bas toch knorren en de zanger grommen! Luister toch naar het klassieke start-stop attack en de grove teksten: veel vuiger dan dit is zeldzaam. Luister naast eerdergenoemde tracks bijvoorbeeld naar Lucky 57, Moonshine of slotnummer Cuss. De re-issue is bij Computer Students in goede handen. Carl Staff heeft uitstekend werk verricht met zijn remaster want hij heeft het smerige geluid van het origineel precies genoeg opgepoetst om het geloofwaardig te houden. Een interessante dubbelaar dus, die vandaag de dag niets aan venijn heeft ingeboet.