Als een stel hongerige aasgieren duiken recensenten op het nieuwe werk van de Red Hot Chili Peppers. In kranten, tijdschriften en muziekblogs zijn er al volop beschouwingen te lezen over Unlimited Love, de eerste plaat sinds 6 jaar van de Peppers. En op veel plaatsen wordt er gehakt van gemaakt. Dat gitarist John Frusciante terugkeert en de band ook weer thuiskomt bij producer Rick Rubin, doet daar kennelijk niets aan af.

Het wordt interessant hoe fans gaan reageren die hoopten op een herleving met de terugkeer van verloren zoon John Frusciante na een wat matte periode – of misschien moet je zelfs wel zeggen na het volgen van een dwaalspoor met Josh Klinghoffer nog in de gelederen en Danger Mouse achter de knoppen. Want Unlimited Love is een zouteloze plaat geworden met vooral heel veel van hetzelfde. Dat idee wordt versterkt door de productie van Rick Rubin, die er voor zorgt dat de plaat klinkt als zoveel voorgangers. En hoeveel klonen van succesnummer Under The Bridge moeten er nog worden geschreven? Opener Black Summer begint met een zachtaardig gitaarintro waarna Anthony Kiedis zijn oorwurm van een zanglijn neerlegt en de band stap voor stap invalt. Hartstikke lekker, maar het is bijna een mal aan het worden waarin de band fabrieksmatig de ene na de andere song giet. Fabrieksmatig, want Unlimited Love schiet ook weer eens door in de overmaat: 17 liedjes, zo’n 70 minuten muziek. Soms schaadt overdaad.

Maar, ja, er is een maar. Want evengoed is deze plaat opnieuw zo verleidelijk als de laag glazuur op een tompoes. Tussen de 17 liedjes zitten een paar zwakkere broeders maar ook weer een paar perfecte popsongs. Doe ze dat maar eens na. En de productie van Rubin is weer om door een ringtje te halen: hoor eens wat je kunt doen met een klassieke bezetting van bas, drums, gitaar en zang als je het zo natuurlijk mogelijk laat klinken, zonder al te veel fratsen. Aquatic Mouth Dance is een van de spaarzame goed funkende liedjes waar Rubin de vingeraanslag van Flea lekker hard laat horen. En Frusciante’s spel is blij vlagen smakelijk, met misschien als net iets ruiger momentje de feedbackende solo in Whatchu Thinkin’.

De Peppers, het is muziek voor de massa. Perfecte pop die tot in de puntjes mooi en raak is uitgevoerd, perfect vastgelegd door een van de betere producers in het vak. Maar brengt het ons nog in vervoering? Druipt het nog van de adrenaline en levenslust? Gaan we er nog weer op los op de dansvloer als in Give It Away? Geeft het je een gevoel dat niemand je iets kan maken, je zo vrij bent als een vogel? Nee, daarvoor mist Unlimited Love pit. Is het geriatrische rock, zoals menig medium ons wil laten geloven? Nee, daarmee doe je de Peppers al helemaal tekort, en lijkt dat commentaar meer een flauwe reactie op de buikjes die je op de ooit strakke lichamen ziet verschijnen.