Camp Cope is een trio uit Australië dat aan zijn derde album toe is sinds het titelloze debuut uit 2016. Keurig, vooral wanneer je bedenkt dat frontvrouw Georgia McDonald in 2019 ook nog een solo-debuutalbum, Pleaser, heeft uitgebracht onder de naam Georgia Maq. Voor wie de stijl van Camp Cope te ruw is, is dat trouwens een leuk alternatief, want daarop klinkt ze meer pop, maar dat terzijde.  

Goed, het lastige tweede album hebben ze gehad, dus we kunnen met een gerust hart uitkijken naar Running With The Hurricane. Het gaat over wat er gebeurt nadat chaos toeslaat; wanneer je door het vuur bent gelopen en er sterker, rustiger en gelukkiger uit komt dan ooit tevoren en is vernoemd naar een gelijknamig nummer van de Australische folkgroep Redgum met de vader van McDonald in de gelederen. Maar genoeg trivia, want hoe klinkt het dan?

Welnu, de progressie die via het tweede album How To Socialise And Make Friends is ingezet is duidelijk hoorbaar. De band, die naast McDonald op zang, piano, akoestische & elektrische gitaar bestaat uit Kelly Dawn Hellmrich (basgitaar) en Sarah Thompson (drums) is ouder, wijzer en gelukkiger. Daardoor is het album wellicht een weinig zachter dan wat ze eerder lieten horen, positiever ook en lijken de dames meer in vrede met het universum. 

Toch is het rauwe niet verdwenen. En laat dat nu net zijn, wat zo aansprekend is. Vanaf openingsnummer Caroline klinkt McDonald rauw als een ongepolijste diamant met heel veel potentie. En die potentie openbaart zich zonder moeite. Wie naar titelnummer Running With The Hurricane luistert, zou kunnen denken dat we luisteren naar een liefdesbaby van Kurt Cobain en Sinéad O’Connor. De muziek heeft ook wel iets grunge-achtigs. Goed minder, dan op de voorgaande albums, maar daarover zeggen de dames bij monde van McDonald dan ook zelf: 

“The first record was us diving into whatever Camp Cope created, the second album was us when we were in the thick of it, and then this album is about how we’ve come out the other side.” 

Daar kan ik mij helemaal in vinden. Het is alsof de grunge is verdund met roots à la Big Thief en pop à la Haim zonder dat is toegeven aan de eigenschappen die het trio zo succesvol en uniek maakt. Singles als Blue, catchy en met fijne tweede stemmen, en Jealous zijn het ultieme bewijs van de groei van Camp Cope. Ook de trompet door Shauna Boyle (Cable Ties) aan het eind van One Wink At A Time, komt niet uit de lucht vallen, maar is goed doordacht toegevoegd.  

Dat Courtney Barnett meespeelt op Caroline en Sing Your Heart Out pleit ook voor Camp Cope, want haar heb ik hoog zitten. Maar laten we dat slechts als een prettige bijkomstigheid zien, want het gehele album staat als een huis en is een zeer aangename verrassing die een gerede kans maakt even hoog te eindigen op mijn nog op te stellen jaarlijstje van 2022 als het kippenvel dat me soms bekruipt wanneer ik dit album aan het luisteren ben.