Vannacht wist ik zeker dat dit mijn laatste column zou zijn. Niet dat ik geen zin meer heb om te schrijven – in tegendeel – maar ik stap over een paar uur in een vliegtuig en ik heb helaas nog steeds heel erg last van vliegangst. Op het moment van boeken denk ik er altijd overheen te zijn (anders zou ik überhaupt nooit een vliegticket kopen natuurlijk), maar hoe dichter het moment van de vlucht nadert, hoe groter de paniek wordt. Zodra ik het vliegtuig daadwerkelijk betreed, ben ik er zelfs van overtuigd dat mijn laatste uur heeft geslagen. 

Ik heb allerlei dingen geprobeerd om de angst minder erg te maken. Pillen bijvoorbeeld. Alleen bleef ik dan nog drie dagen licht versuft en dat vond ik zonde van de tijd. Een poos luisterde ik tijdens het vliegen naar carnavalsmuziek. Want ik ben duidelijk niet iemand die als allerlaatste nummer ooit Er Staat Een Paard In De Gang hoort. Dat deed ik voornamelijk bij korte vluchten; tien uur lang een hoempapa-beat, wordt me een beetje te gortig.

Dit keer zal ik het dus gewoon houden bij puzzeltjes maken en heel hard denken aan leukere dingen. De afgelopen tijd zijn er gelukkig weer volop mooie avonden geweest om aan terug te denken en alsof dat niet genoeg is, is het vooruitzicht van wat er na de landing gaat gebeuren ook best fijn: We gaan met een Left of the Dial-delegatie zeven dagen bands kijken. Bij een temperatuur van gemiddeld 25 graden. In een stad waar je taco’s als ontbijt eet. En waar je op straat gewoon een elektrische step kan huren om naar een andere zaal te gaan. 

Dat klinkt bijna te mooi om waar te zijn, maar het blijft natuurlijk wel gewoon serieus werk. Bijna niemand gelooft dat en daarom zullen wij deze week voor de thuisblijvers elke dag een filmpje maken. En omdat niks zo vervelend is als naar mensen te kijken die het beduidend leuker hebben dan jij, zullen we vooral ons best doen om saaie dieptepunten te filmen. Te beginnen met onze troosteloze vliegtuigmaaltijd straks. 

Vanaf dinsdagavond zal het Left of the Dial @ SXSW-videoverslag dagelijks rond etenstijd verschijnen. Als we de vlucht tenminste overleven hè. 

Minke Weeda