Lewsberg heeft nog maar een paar nummers gespeeld in het Rotterdamse Rotown als Arie van Vliet even de tijd lijkt te nemen om iets te drinken. Het geroezemoes spoelt als een vloedgolf over de zaal. Is het luider nu, of lijkt dat alleen maar zo omdat de band is gestopt met spelen? De bandleden kijken stoïcijns de zaal in. Van Vliet neemt nog een slokje en lijkt geen aanstalten te maken om verder te spelen. Voor in de zaal, waar toegewijde fans dan al veelal met gesloten ogen de schoonheid van de uitgeklede manier van musiceren van Lewsberg met volle teugen tot zich nemen, dringt de bedoeling van de pauze al snel door en wordt er vol ongemak afgewacht wat er gaat gebeuren. Tot ook achterin de zaal en bij de bar wordt begrepen dat er wordt gewacht tot het luidruchtige geklets wegebt. Sssst, klinkt het hier en daar dwingend.

Het is een ongemakkelijk spannend moment in Rotown. Dat gevoel lost pas weer op als Van Vliet het sein geeft verder te gaan en Lewsberg een van de verstilde liedjes van hun enige weken geleden onaangekondigd verschenen album In Your Hands begint te spelen. De band geeft vanavond voor wie het horen wil een betoverend mooi concert, uitmuntend in subtiliteit en aandacht voor detail.

Vrijdagavond in een uitverkocht Rotown. Kennelijk is niet iedereen gekomen om met gesloten ogen naar Lewsberg te luisteren. Hier en daar wordt bijgepraat, ongeacht wat er zich op het podium afspeelt. Arie van Vliet, de als altijd volkomen uitdrukkingsloos geconcentreerd spelende Michiel Klein, Shalita Dietrich en Marrit Meinema gaan de confrontatie niet uit de weg. Met een trucje dwingen ze een keer stilte af. Dat voelt niet fijn; alsof je weer in de schoolbanken zit en een standje krijgt. Michiel Klein grijpt nog een tweede keer in. Lewsberg wil de reguliere set afsluiten met een subtiel door Shalita Dietrich gezongen nummer, zo zacht dat nauwelijks boven het geroezemoes uit komt. Klein staakt het spel en doet een beroep op de toehoorders: ‘Nog één nummer, nog vier minuten, de nacht is nog jong’.

De confrontatie gaat de Rotterdamse band sowieso niet uit de weg. Het archaïsch taalgebruik van Van Vliet bijvoorbeeld, die als hij spreekt klinkt alsof hij rechtsreeks uit de jaren vijftig is geteleporteerd. Hij verontschuldigt zich bij het publiek voor zijn euforie – uiteraard uiterlijk onwaarneembaar – dat Lewsberg nu eindelijk hun nieuwe album in Rotown kan presenteren. De wijze waarop hij dat formuleert ontlokt hier en daar een schaterlach. Maar is dit komisch? Voert Van Vliet een stukje cabaret op? En al even confronterend is natuurlijk de muziek van Lewsberg. De uitgeklede wijze van spelen, de bedoelde ‘fouten’ in het spel, de atonale gitaarerupties van Klein, de vraag tijdens het optreden aan de lichtman of de lichtshow wat minder uitbundig mag. En de koerswisselingen (als je die zo mag kenschetsen), uitmondend in het nieuwe album In Your Hands waarin tal van elementen die hun werk eerder kenmerkte zijn verdwenen en ingeruild voor complete verstilling en het vioolspel van Van Vliet.

Het dwingt respect af hoe Lewsberg de eigenheid bewaart, zwemmend tegen de stroom van al het geroezemoes in. Dat levert ze een als maar groeiende groep bewonderaars op.