Tijdens de storm afgelopen vrijdag verscheen er een filmpje online. Een man waaide bijna van de Erasmusbrug af en moest zich aan de reling vastklampen om overeind te blijven. Er stapte iemand uit een auto, rende naar de man toe, sloeg zijn arm om hem heen en nam hem mee de auto in. Voor mij vat dat het karakter van Rotterdam mooi samen: als je een brug over wil, dan ga je die brug over, al is het ‘t laatste wat je doet. En aan de andere kant: als je iemand ziet die hulp nodig heeft, dan stap je uit je warme auto en ga je helpen.

Ik weet natuurlijk helemaal niet of deze mannen wel uit Rotterdam kwamen, kan best zijn dat het een Vlaamse toerist was die werd geholpen door een Twentenaar of zo, maar het gebeurde in Rotterdam, dus ik schrijf het gewoon toe aan onze volksaard. 

Op een ander typisch Rotterdams verschijnsel wees een vriend mij die net vanuit Tilburg naar Rotterdam is verhuisd. ‘Jullie maken altijd een praatje’, zei hij. ‘Bij elke marktkraam, als je wacht tot de brug weer opengaat, als je in de dierentuin toevallig naast iemand naar de ijsberen staat te kijken, je maakt een praatje.’ Ik kan niet anders dan hem gelijk geven. 

Het grootste verschil tussen Rotterdam en andere steden heb ik altijd ervaren in de rij bij de dames-wc’s. Als je langer dan een halve minuut moet wachten, dan wordt er gepraat. Over hoe druk het is en dat je weer net te lang heb gewacht met naar de wc gaan omdat je het zo gezellig hebt. Bij het handen wassen worden er complimenten gegeven over elkaars outfit en als je ziet dat het label van een shirt er bij iemand uithangt, stop je dat even naar binnen. Als het allemaal heel snel gaat en er valt eigenlijk niks te zeggen, dan wordt er op z’n minst vriendelijk geglimlacht naar elkaar. 

In andere steden is dit zeer ongebruikelijk, is mijn ervaring. Het is ijzig stil in de rij, alleen als je samen met een vriendin bent, kun je praten, maar glimlachen naar willekeurige mensen is zinloos, iedereen staart naar de grond of het plafond. Er zullen vast uitzonderingen zijn, maar in de regel lijken niet-Rotterdamse wc’s meer op een stiltecoupé dan op een verlengstuk van de bar. 

De afgelopen jaren is er veel veranderd. Rotterdam is tegen alle verwachtingen in hip geworden en er zijn steeds meer mensen in de stad komen wonen die zich waarschijnlijk helemaal niet bewust zijn van onze gebruiken. Dat is helemaal prima, iedereen kan op latere leeftijd Rotterdammer worden en daar help ik graag bij. 

Komend weekend ga ik daarom voor de zekerheid zowel op vrijdag als op zaterdag vanaf 1 uur tot sluit op de dames-wc’s staan om met alles en iedereen een praatje te maken. Dat zullen de nieuwkomers misschien een beetje ongemakkelijk vinden, maar ik offer me graag op om het Rotterdamse uitgaansleven zo snel mogelijk weer als vanouds te krijgen.  

Minke Weeda