Wie de voorkant van het album Violent Disco ziet, zou wel eens op het verkeerde been kunnen worden gezet. Daar is een close up te zien van een twee tongende wezens. De een is een jonge vrouw, de ander heeft enorme slagtanden en het is niet eens duidelijk of hij wel menselijk is. Wie al eens van de Belg Jan Verstraeten had gehoord, kon vermoeden dat het hier niet om hardrock gaat, toch is het album verrassend. In plaats van melancholische indiepop kenmerkt Violent Disco zich door cinematografische soul, die niet zelden is opgeleukt met een snuifje funk. 

Het duurt drie nummers voordat we bij de title track Violent Disco aankomen. Dit is allesbehalve erg, want Verstraeten die zijn album met Vampire In My Bed opent, een orkestraal soulnummer met strijkers, maakt zo een prachtige entree. Single Gone Gone Gone opent met “I Feel good , so good.” De toon lijkt gezet en toegegeven, het komt over, want het werkt aanstekelijk. De teksten zijn ongecompliceerd en de beat is uptempo. Verstraeten zingt enigszins als een crooner terwijl de compositie succesvol is opgeleukt met blazers. Cry Baby opent met het gesprek tussen een moeder en een klein kindje, dat geen mens wil zijn. Liever vampier? Het nummer overbrugt in elk geval prima naar Violent Disco, dat rustig begint met strijkers en Verstraeten die zingt: “No more worries.” Het blijkt stilte voor de storm, want zodra de percussie invalt blijkt het een broeierig nummer. Het knappe is, dat er op muzikaal vlak veel gebeurt, zonder dat het ontspoort. 

Dat Verstraeten voordat hij artiest werd, filmmaker wilde worden, is terug te horen in de nummers die alle een hoog filmisch karakter hebben. Ice Dreams zou zomaar een soundtrack kunnen zijn en It’s Like A Movie spreekt qua titel voor zich. Horen we hier weer het kindje uit Cry Baby? Het nummer doet aan als een intermezzo. Met Flu wordt de draad weer opgepakt. Het begint als een breekbaar liedje, maar na twee minuten komt er meer pit in, al houdt Verstraeten het klein. Knap, en waarschijnlijk mijn persoonlijke favoriet. Vervolgens wordt goed wrdt doorgepakt met Bad Bad Love, een bluesy soulnummer, voordat Verstraeten wat mij betreft enigszins uit de bocht vliegt met een Britney Spearscover. Leuk, maar gezien de sterke eigen nummers wat mij betreft overbodig. Gelukkig zijn de twee laatste nummers weer van eigen hand. Goodbye World is een verademing en slotnummer Lover, I Wanna Be Forgotten, een prachtige, stemmige ballad, is de kers op de taart.  

Op Violent Disco horen we Jan Verstraeten in optima forma. Het begin van de plaat bevat het meeste vuurwerk, maar de tweede helft is zeker niet te versmaden. Dan weer horen we uptempo soul met funkinvloeden, niet zelden ondersteunt door dramatische strijkers of blazers. Dan weer horen we kleine liedjes, met nadruk op zang en piano. Voor beide typen geldt, dat ze zeer weten te boeien, niet in de laatste plaats doordat ze zo filmisch zijn. Kortom, Violent Disco is een prima recept om de dagelijkse werkelijkheid kortstondig te ontvluchten.