Het heeft alle ingrediënten voor een klassiek rockdrama. Een legendarische band die kort vlamde, maar met een klap bij heldere hemel uit beeld verdween. We zullen het moeten doen met het materiaal dat ze in korte tijd maakten, maar live zien, nee dat nooit weer. Enkele dagen voor het verschijnen van het tweede album van Black Country, New Road laat zanger en voorman van de band Isaac Wood weten dat hij er mee stopt. De andere zes bandleden gaan door.

Ruzie? Nee, daar lijkt het niet op. Verschillende media lezen uit de brief van de zanger dat hij met mentale problemen zou kampen. En hij stelt zelf dat het niet aan de mensen ligt waarmee hij samenwerkte. De aanleiding wordt vast nog wel een opgehelderd, feit is nu dat je je moeilijk een Black Country, New Road kunt voorstellen zonder zijn karakteristieke stem en met emotie overgoten voordracht. Dat in combinatie met de door blazers en strijkers verrijkte sound en de lange kronkelende nummers maken wat er uniek is aan deze Britse band.

Ondertussen ligt er nu een tijdens de lockdown gemaakt tweede album van de Britten. Vorig jaar verscheen het door critici overwegend bejubelde debuut For the First Time. Ants From Up There kon zo snel volgen omdat… nou ja, dat behoeft geen uitleg. Normaal zijn bands na het verschijnen van een album maanden aan het touren.

Ants From Up There klinkt als een logisch vervolg op het debuut. De door de band ontwikkelde taal werken ze verder uit, verfijnen ze op punten, onderzoeken verder de mogelijkheden. Wat blijft is de boeiende mix van modern klassiek, hardcore, slow core en jazz. Het album opent op Michael Nyman-waardige manier met een instrumentaal stuk ingezet door de blazers. Dan tuimelen we met Chaos Space Marine in een stukje kleinkust waarin Isaac Wood een verhaal vertelt dat uitloopt in een in intensiteit oplopend deel. We zoeken al een poosje met zijn allen naar momenten in de muziek die in de buurt komen van de met overtuiging gespeelde momenten van Arcade Fire in hun begindagen. En verrek, dat ontdek je in hoe deze Britten het nummer Chaos Space Marine langs kronkelpaden naar een climax leidt. Overrompelend.

Om dan weer in de zetel terug te zakken als Concorde weer fluisterzacht begint, maar weer een lange opbouw wordt ingezet. Black Country, New Road stelt het geduld van de luisteraars ook dit album af en toe op de proef. De nummers zijn lang, het slotnummer Basketball Shoes duurt maar liefst 12 minuten. Vaak wordt ruim de tijd genomen voor de opbouw en een thema heel lang herhaald en er steeds iets aan toegevoegd.

Prachtig is opnieuw de wijze van produceren. Deze muzikanten moeten verliefd zijn op hoe hun instrumenten klinken. Niets wordt gehuld in dekens van reverb of andere effecten. Het is puur en direct. Luister naar Mark’s Theme – een uitbijter op de plaat – waarin de sax prachtig klinkt; je hoort de luchtverplaatsing, het is zoals het is.

De zevenkoppige formatie experimenteert er ook weer op los. Neem Snow Globes, het op een na laatste nummer op de plaat. Het nummer is opgebouwd op een herhalend thema waarop Wood een mooie zanglijn vindt. Op hun manier bouwen ze het thema mooi op richting een climax waarin Wood zijn stem weer eens test. Maar als die climx aan momentum wint, valt een gestoorde ongecoördineerde drumsolo in die hard in de mix staat. Zo hard dat je niet meer goed kunt horen hoe Wood en de band ondertussen naar het hoogtepunt gaan en aan de afdaling beginnen. Ongemak. Experimenteel mag je ook gerust slotnummer Basketball Shoes noemen dat uit een hele serie thema’s bestaat, ogenschijnlijk willekeurig aaneengeregen en alle gernres die de band normaal al aftast in een nummer afwerkt. Het gaat van slow core zacht naar ‘Black Midi-achtig’ vernietigend hard.

Ants From Up There is een album dat ons gelukkig nog laat horen wat Black Country, New Road vermag. Een prachtige plaat voor wie door wil bijten en de tijd kan nemen om het tot zich door te laten dringen. En door het plotselinge vertrek van Wood een plaat die wellicht een accent in de muziekgeschiedenis gaat zijn.