Welsh muzikant Cate Le Bon staat in hoog aanzien bij muzikanten. Want het is lastig om een eigen geluid te hebben, een eigen smoel in de muziekwereld. Le Bon heeft dat ontegenzeggelijk en op Pompeii, haar zesde album, etaleert ze dat opnieuw voorbeeldig. Het album is als een prachtig kunstig patchwork, dat verlokkelijk klinkt maar uitdagend is voor je brein om er grip op te krijgen. En daarmee sluit ze aan bij die paar uitbijters onder de componisten als Sylvie Kreusch, Virginia Wing, Luwten of uit een ver verleden Anna Domino.

Pompeii heeft Le Bon zo’n beetje in haar eentje gemaakt. Alles wat je hoort in de negen liedjes heeft ze zelf ingespeeld, op de percussie en de saxofoons na. In haar lange liedjes – ze klokken allemaal minimaal 4 minuten – schept ze een eigen wereld. Een droomwereld die vriendelijk verwondert. Een nachtmerrie wordt het nooit; er is in haar muziek geen plek voor hele extreme emoties. Het is sprookjesachtig, kleurrijk. Net als de hoes van haar nieuwe album: als je beter kijkt, zie je meer.

Wat indruk maakt is de speelsheid waarmee ze de liedjes in elkaar steekt en arrangeert. Wars van conventies, volkomen origineel. Het merendeel van wat je hoort lijkt gemanipuleerd, uit elkaar getrokken of juist in elkaar gedrukt. De bas is altijd wollig, met een stevige chorus er overheen, en vormt samen met de simpele helder klinkende drumpartijen een basis waar je als luisteraar houvast aan hebt. En waar haar lichte stem goed in tot zijn recht komt. Maar wat je verder hoort is soms onherkenbaar, onderdelen lijken zelfs lastig te passen in de muziek, rekt het begrip van wat je als vals ervaart op. Maar juist daar komt het betoverende van de sound van Cate Le Bon vandaan.

Pompeii is zodoende een prachtig album om je keer op keer over te verwonderen maar je ook te laten verleiden haar wereld van geluiden en woorden verder te verkennen. Kunstige droompop om je in te verliezen.