Bastille lijkt er een gewoonte van te maken de fans lang op nieuwe albums te laten wachten. Albums worden vroegtijdig aangekondigd, met niet meer dan ‘soon‘ als verschijningsdatum. Al voor de coronapandemie de wereld in haar greep hield, werkten de mannen van Bastille aan hun vierde studioalbum. Zoals zoveel bands, zangers en zangeressen werd de release uitgesteld vanwege corona. Even leek het erop dat het nieuwe album duidelijk steviger zou zijn dan de voorgaande, omdat er op de in 2020 verschenen Goosebumps ep veel meer gitaren te horen zijn. Dat is dus niet het geval en de stijl van deze ep is voorlopig een uitzondering.  

Door: Ronald Houtman

Maar het was het wachten meer dan waard. Give Me The Future is het beste abum van Bastille tot op heden! Het is heel herkenbaar Bastille, maar tegelijkertijd wordt een nieuwe weg ingeslagen. De herkenbaarheid komt uiteraard door de zeer goede zangstem van Dan Smith, maar ook de melodielijnen zijn heel erg ‘Bastille’. In tegenstelling tot eerdere albums heeft Give Me The Future een duidelijke eighties sound. Wat ook past bij het thema van het album 

Naast de studioalbums bracht Bastille ook vier zogenaamde mixtapes uit. Dit zijn feitelijk muzikale experimenten van de band met gastmuzikanten, (ongeoorloofde) samples en andere ‘spielerei‘. Met de twee interludes en een gedicht van Riz Ahmed op het nieuwe album, heeft Give Me The Future ook wat trekjes van de experimenten op de mixtapes. 

De nummers zijn vrijwel allemaal vlot en dansbaar. Dit is in tegenspraak met de teksten, die soms best duister zijn. Het album is eigenlijk één lang verhaal over het ontvluchten van de werkelijkheid in een droomwereld. Waarbij vervolgens wordt afgevraagd of het wel zo goed en mooi is in deze droomwereld. De eerste drie nummers gaan over het ontvluchten van de werkelijkheid naar een betere droomwereld. Na het interlude tussen nummer drie en vier kantelt het verhaal en slaat de twijfel enigszins toe. Oké, je kunt je eigen droomwereld inrichten zoals je zelf wilt (‘in the middle of the night, I can dream away. Change what I like and go back tot he future again‘). Dan blijkt dat je je ook kunt laten inpluggen om in de droomwereld te komen, wat Bastille Innerverse noemt Ze hebben hier zelfs een fictief bedrijf voor opgericht, Future, Inc. Hoe origineel: de ‘commercial‘ voor dit bedrijf is heel toepasselijk als intro voor het nummer Stay Awake geplaatst. 

Naast de interludes is er dus ook een gedicht van Riz Ahmed. Bij de eerste keer luisteren vraag je je af waarom dit op het album staat, maar na een paar keer luisteren blijkt dit zeer sterke gedicht, bijna onmisbaar op het album. Het had nog mooier geweest om het als intro in één track te gieten met het erop volgende nummer (Shut Off The Lights). Maar er zullen wel commerciële overwegingen zijn geweest om dit niet te doen (minder airplay?). Het zij Bastille vergeven. 

Ook iets minder geslaagd is het gebruik op enkele plaatsen van autotune. Begrijpelijk dat het bijdraagt aan de sfeer van het album, maar een zanger als Smith heeft dit niet nodig. En het komt erg ‘gemaakt’ over. En als er dan toch kritiek moet komen: het album is erg kort. Inclusief het gedicht en de twee interludes is het slechts 32 minuten lang. Trekken we dit er vanaf, dan blijven 28 minuten muziek over.

Tegen het einde van het album komen de vragen. “’s it love, or are we just craving intensions? Is it love, or do we just want satisfaction?‘ zingt Smith in Club 57. Met andere woorden: is het oppervlakkig, of zit er meer diepgang in? De vraag blijft open en voor iedere luisteraar individueel te beantwoorden. Na het tweede interlude volgt het mooie slotnummer Future Holds, waarmee de cirkel op het album enerzijds rond is, maar waarmee anderzijds een opening gemaakt wordt naar een (muzikaal) vervolg. 

Zoals al is opgemerkt, is Give Me The Future het beste album van Bastille tot nu toe. Moge het volgende album van dezelfde kwaliteit zijn, maar langer…