In 2020 keerde David Bazan terug met zijn band Pedro The Lion. Hij bracht het album Phoenix uit en kondigde aan dat die een eerste aflevering zou zijn van een serie albums waarop hij terugkijkt op zijn kindertijd. Op dat eerste album beschrijft hij zijn jeugd in de stad Phoenix.

Uit het niets is nu het tweede deel uit de serie verschenen, opnieuw vernoemd naar de plaats van handeling, Havasu, een dorp in de woestijn ergens tussen Phoenix en Los Angeles, aan de Colorado rivier. Bazan pakt de draad op als hij een jaar of 12 is, een ontluikende tiener, puberteit en al. De plaat begint met Don’t Wanna Move, waarin hij zijn verzet beschrijft dat het gezin opnieuw moest verhuizen en nu uit een vertrouwde stadse omgeving naar een plek in de spreekwoordelijke ‘middle of nowhere‘. De vader van Bazan was dominee en trok van kerkgemeenschap naar kerkgemeenschap. Bazan groeide op in een streng evangelisch protestant christelijk milieu; hij mocht bijvoorbeeld niet luisteren naar ‘wereldse’ muziek zoals The Beatles, maar mocht wel klarinet gaan spelen in het kerkorkest. First Drumset beschrijft hoe Bazan eigenlijk heel graag saxofoon wilde leren spelen maar niet de juiste fysiek daarvoor heeft. Het kerkorkest heeft bovendien al voldoende saxofonisten. Als compromis wordt de klarinet omgeruild voor een drumset. En daarmee wordt de liefde voor muziek definitief een obsessie voor de kleine Bazan. Teenage Sequencer handelt dan bijvoorbeeld over een eerste afwijzing door een meisje en de door de natuur afgedwongen overgang naar de puberteit.

Havasu van Pedro The Lion mist de scherpe indie-rock songs waar we de band van kennen uit het verleden. De tweede aflevering van een serie handelend over de jeugd van Bazan focust ogenschijnlijk meer op het vertellen van de verhalen dan op het muzikale aspect. Ook ten opzichte van Phoenix zijn er onder de tien songs op Havasu minder ‘poppy’ songs die muzikaal pakken. Al zijn de refreinen van Making The Most Of It, First Drumset en het tragisch klinkende Good Feeling om door een ringetje te halen. Toch is het een fascinerende luisterplaat met een typische Pedro The Lion sound gebaseerd op bas, drums en een altijd fantastisch klinkende gitaar, geraffineerd geproduceerd met subtiele toevoegingen. Maar het gaat vooral om gevoelens van eenzaamheid en hoe een jonge puber daar mee om probeert te gaan; gevoelens gegoten in hartbrekende songs. Het voortdurend weer moeten verhuizen en het streng gelovige milieu heeft Bazan al jong beschadigd en dat schrijft hij letterlijk van zich af op het in die zin indrukwekkende Havasu.