Een tijdje terug wees iemand mij op ’How Can I Make This About Me’, een Twitter-account waarop posts worden verzameld van mensen die op wonderbaarlijke wijze alles op zichzelf weten te betrekken. Mensen voor wie de dood van een beroemdheid heel erg is, omdat ze ooit bijna naar een concert van die persoon zijn geweest. Mensen die op social media iemand feliciteren en die post alleen maar gebruiken om te vertellen hoe onbaatzuchtig zij hebben bijgedragen aan het succes van de jarige. En vooral rond 9/11 voelt de halve wereld zich geroepen om te vertellen hoe traumatisch de aanslagen voor hen waren; als het een jaar eerder was gebeurd, hadden ze er zomaar bij kunnen zijn. Dan komt het toch heel dichtbij. 

Dat zette mij aan het denken. Ik ben vaak te laat. Niet in het dagelijkse leven – ik kan gewoon klok kijken – maar als er muzikant doodgaat, of er zijn rellen in Rotterdam of zo, dan heeft tegen de tijd dat ik mijn Instagram aanzwengel, iedereen al lang en breed verslag gedaan van de emotionele achtbaan die gebeurtenis heeft veroorzaakt.

Dus ik dacht, ik claim nu alvast iets dat voor mij het ergste is. 

Dat is alleen nog niet zo eenvoudig. Alle Ramones die er toededen, zijn al dood, dus daar valt weinig eer te behalen. Er zijn natuurlijk nog veel meer bands die ik hoog heb zitten, maar die hebben ook andere fans die ik heel erg aardig vind en niet in de weg wil zitten; die mogen van mij met de eer gaan strijken. 

Toen bedacht ik me dat ik ergens in de jaren 90 samen met een vriendin een keer in New York was. We keken allebei graag naar David Letterman en we hadden bedacht dat we best naar een opname van zijn  tv-show konden gaan. Dat lukte natuurlijk niet – we waren te laat – dus toen zijn we naar de broodjeszaak om de hoek van de studio gelopen: de Hello Deli. De eigenaar Rupert kwam toentertijd vaak voor in de show en daarom zijn we met hem op de foto gegaan.

We hebben ook nog een praatje gemaakt en Rupert was onder de indruk dat ze helemaal in Nederland ook naar The Late Show keken. Hij zou het zeker doorgeven. Een week of wat later noemde David Letterman ineens een paar keer Nederland in zijn show. Wij waren er zeker van dat dat door ons kwam. Ja, of het kwam doordat het programma net een contract met een Nederlandse zender had afgesloten, dat kan ook. Maar het leek ons waarschijnlijker dat het een indirect bericht aan ons was. 

Waarmee me mijn diepe band met de presentator wel voldoende lijkt aangetoond. 

Zodra de gezondheid van Letterman achteruit gaat, zal ik die foto opzoeken, dan ligt ‘ie maar vast klaar. Bovendien zal een foto van mij op m’n achttiende het vast beter doen dan afbeeldingen van een oude, bebaarde presentator, dus dit overlijden is duidelijk voor mij. Afgesproken?  

Minke Weeda