Wanneer My Morning Jacket een nieuw album aankondigt, spits ik direct mijn oren. Ik heb de band een aantal live mogen zien en dat stelde nooit teleur. Het negende studio-album van de band, die in 1998 werd opgericht, is self-titled en dat zie ik als een goed teken. Hoe MMJ wil je het hebben? Ik kan sinds Z, Okonokos en Evil Urges een flinke dosis aan. 

Reeds na drie nummers beluisteren weet ik dat ik wederom niet word teleurgesteld. Zowel qua diversiteit, als vakmanschap en sfeer zit het weer helemaal goed. En dat ligt niet in de laatste plaats aan In Color, dat ruim zeven minuten duurt en live fenomenaal moet zijn om mee te maken. Het begint vrij rustig en soulvol en hoewel het die vibe niet weet af te schudden, ontsnapt er gaandeweg onderhuidse energie die je bij je lurven grijpt en eenvoudig voor kippenvelmomenten zorgt. 

My Morning Jacket (het album) wordt gekenmerkt door een speelsheid die doet denken aan de beste live-concerten die de band ooit gaf. Iets van de chemie die dan tussen de bandleden vrijkomt is ook op deze plaat te horen. Bijvoorbeeld op Never In The Real World, dat zowel bluesy is als op een rock-manier funky, vooral ook door de karakteristieke gitaarsolo, die de tweede helft van het nummer domineert en het aanzwellen van de drums, waardoor de song naar het einde accumuleert. 

The Devil Is In The Details is een ruim negen minuten durend monument, dat de rust in eerste instantie terugbrengt. My Morning Jacket (de band) neemt uitgebreid de tijd om het nummer op te tuigen en steeds een weinig uit te bouwen tot een jazzrock-nummer met een schitterende break op ongeveer driekwart van het nummer. Wat een goed gekozen titel, want dit slaat wat mij betreft ook op de compositie van het nummer zelf. Lucky To Be Alive brengt vrolijkheid en luchtigheid terug. Net als op single Love Love Love is het een groove-gedreven en enigszins euforisch nummer dat net als Never In The Real World prettig ontspoort naar het einde, al is het niet zo erg als het einde van Complex, dat menig luisteraar naar zijn platenspeler zal doen rennen, om te checken of de pitch nog klopt. 

Kortom, er valt weer genoeg (moois) te ontdekken op de nieuwste van My Morning Jacket. De opvolger van The Waterfall uit 2015 werd opgenomen in de 64 Sound Studio in Los Angeles en werd geproduceerd door frontman Jim James, die erover zei: “Ik hoop dat dit album mensen veel vreugde en opluchting brengt, vooral omdat we allemaal zo lang hebben opgesloten gezeten.” Welnu, dat zit wel snor, Jim. Amen.