Toegegeven, de naam Danny George Wilson, deed bij mij in eerste instantie geen belletje rinkelen. Het was bijvoorbeeld de medewerking van Jeff Tweedy Wilco) op een van de nummers, die ervoor zorgde dat ik het solo-album van DGW aan nader onderzoek onderwierp. Gelukkig maar, want het blijkt een prachtplaat, een prettige kruising tussen roots, americana en rock. 

Middels een tiental nummers is een diverse verzameling verrassende, impressionistische liedjes die zich laten typeren als ongecompliceerde, traditionele songwriting met hier en daar een experiment en noise. En dan mag je gerust spreken van een hidden gem. 

Another Place viert de terugkeer van de toekomst en weet vanaf de openingstrack Lost Future direct te boeien. Het heeft een fijne beat, mysterieus gitaarspel en Wilson ontpopt zich direct als een uitstekende verhalenverteller. Het wordt gevolgd door Sincerly Hoping, dat enigszins luchtiger klinkt en subtiel een onweerstaanbaar Wurlitzergeluid herbergt ter ondersteuning van het palet instrumenten waarover Wilson zijn teksten uitrolt. 

Van het album zijn inmiddels drie singles verschenen: Heaven From Hiding, Can You Feel Me en We’ve Got A Lot To Learn. De argeloze luisteraar zou door de openingszin van Can You Feel Me op het verkeerde been kunnen worden gezet: “I’m so vain, I probably write this song about me.” Maar dit is slechts een verwijzing naar het bekende nummer van Carly Simon en het betreft hier dus geen cover. Dat is wel het geval met We’ve Got A Lot To Learn dat oorspronkelijk een nummer is van de Californische rockband Spirit. Op deze versie wordt Wilson bijgestaan door Gerry Love (Teenage Fanclub) als backing vocalist en horen we een solo van Jeff Tweedy.  

Het is overigens niet de enige cover op Another Place, want het wordt gevolgd door een vertolking van Sinatra’s I Would Be in Love Anyway, een duet van Wilson en de Australischer zangeres Emma Swift, dat een zoete opmaat is naar de albumsluiter, het soulvolle I Between The Love, waarmee stemmig wordt afgesloten.  

Another Place klinkt over het algemeen als een kruising tussen een vroege REM en Neil Young, maar is voldoende eigen om dit niet storend te maken. Sterker nog, het is een enorme pre, want geholpen door studio engineer Hamisch Benjamin heeft Wilson met Another Place een tijdloos album gemaakt, dat helemaal nu is en toch verrassend vertrouwd klinkt.