Aaron Maine keert met zijn vijfde soloalbum All Day Gentle Hold! een beetje terug naar een indie-geluid; gitaren mogen weer net iets meer dan voorheen de hoofdrol pakken naast de gemanipuleerde stem en de synths. En dat staat ‘m best goed, vind ik persoonlijk. Eigenlijk ging het een beetje bergafwaarts de laatste platen van de chronisch gekwelde geest met smekende stem, sinds Greta Kline (alias Frankie Cosmos) hem verliet en dus ook geen swingende baslijntjes meer toevoegde aan zijn muziek.

Goed nieuws dus voor wie een liefhebber is van in en in trieste muziek uit de DIY-scene in New York rond bands als Girlpool, Frankie Cosmos maar ook bedroom-popartiesten als (Sandy) Alex G. Maine grossiert op dit nieuwe album ook weer in pakkende melodieën, zozeer zelfs dat ik na een paar luisterbeurten vertwijfeld op zoek ging of een liedje al niet eerder op een album had gestaan, zo bekend klinkt al snel in de oren. Voor wie het werk van Porches niet kent, wel een disclaimer: je moet tegen de continu slepende stem van Maine kunnen. Het leven is geen feest, en zijn zangstijl lijkt er voor gemaakt die boodschap heel dik uit te dragen. Het klinkt voortdurend of hij op het punt staat in huilen uit te barsten.

Het nieuwe album telt 10 bondige liedjes die allemaal netjes in het popformaat vallen en dus maar zelden meer dan tweeënhalve minuut klokken. Toch is het niet enkel melancholisch feest. Maine heeft nogal last van herhalingen in zijn teksten. Heel wat refereinen vult hij vult hij vult hij vult hij met een herhaling van een aantal woorden. Dat zingt snel lekker mee, maar na het zoveelste refrein van dat type begint het toch een beetje een zielige leegheid te worden.

Nou ja, misschien groeit Maine daar wel weer een keer overheen en komt een volgend album al het goede bijeen, en komt hij weer meer in de buurt van het onvolprezen swingende Pool uit 2016.