We zijn het bij MuziScene niet gewoon aandacht te geven aan verzamelaars, maar deze is moeilijk te negeren: een serie topmuzikanten van de alternatieve overtuiging geeft hun interpretatie van misschien het meest iconische werk van The Velvet Underground uit 1967: The Velvet Undergound & Nico. Er is een indrukwekkend arsenaal talenten overtuigd om mee te werken. Achtereenvolgens komen Matt Berninger, Sharon Van Etten (met Angel Olsen op de achtergrond), Andrew Bird en Lucius, Kurt Vile, St. Vincent en Thomas Bartlett, Bobby Gillespie en Thurston Moore, King Princess, Courtney Barnett, Fontaines D.C. en de topcombi Iggy Pop & Matt Sweeney langs. En Michael Stipe mag de aftrap doen. Hij zet Sunday Morning met simpele middelen als het prachtige liedje dat het is. Of misschien zelfs wel mooier dan het is, maar daar mogen de puristen zich over gaan buigen. Het is in elk geval fijn te horen dat Stipe nog buitengewoon bij stem is, als hij gevoelig uit de hoek moet komen.

Andrew Bird en Lucius pakken Venus In Furs met handschoentjes aan. Alsof ze een broos kunstvoorwerp in handen hebben. Dat pakt mooi uit hoor, maar het doet je afvragen of enkele artiesten misschien een beetje geïntimideerd waren door het werk dat ze gevraagd werd op hun manier uit te voeren. En het dus een beetje voorzichtig hebben gedaan, met te veel eerbied. Door het minimaal te houden of juist door het netjes na te doen. King Princess blijft heel dicht bij het origineel in There She Goes Again en probeert zelfs in de zang de buigingen van Lou Reed natuurgetrouw te volgen. Kurt Vile pakt Run Run Run en gaat er mee aan de haal, maar blijft ook heel dicht bij het rootsy origineel. Je hoort er wel het plezier van het recreëren aan af. Het met handsschoentjes aanpakken van het materiaal van The Velvet Underground of het gebrek aan durf het om te bouwen levert wel een prachtig resultaat in Fontaines DC’s versie van The Black Angel’s Death Song. Een rakere keuze voor een combi liedje-uitvoerende is er niet op deze verzamelaar. Met een piepende gitaar probeert de band het gekras op viool van John Cale te imiteren en slaagt daar wonderwel in. Maar de rappe woordenstroom vertolkt door Grian Chatten is echt in alle opzichten raak. Die manier van voordracht is hem een tweede natuur, komt dicht bij zijn wijze van zingen en teksten schrijven. En zijn band is als geen ander in staat een nummer duister en sinister te laten klinken. Hier wordt het straks lastig om te kiezen welke we voortaan opzetten: het origineel of de interpretatie; welke heeft de voorkeur?

Niet iedereen blijft het origineel trouw. Nee, dan St. Vincent en Thomas Bartlett die All Tomorrow’s Parties door de digitale mangel halen tot eigenlijk alleen de tekst nog als herkenbaar element overblijft. Het is muzikaal fascinerend om te beluisteren, als een puzzel met stukjes die je vaag bekend lijken te zijn. Sharon van Etten doet dat samen met Angel Olson bijvoorbeeld met Femme Fatale op een slepende manier, te traag voor woorden, maar geeft het daarmee wel een eigen smoel. Zoals Courtney Barnett dat alleen al met haar stem doet in I’ll Be Your Mirror, en het een klein maar o zo raak liedje van maakt, begeleid door een akoestische gitaar. En Matt Berninger zet opvallend genoeg eens wat minder zijn bronstige stem op in I’m Waiting For The Man, in een beheerste interpretatie waarin de contouren van het liedje misschien wel beter uit de verf komt dan in het origineel. Hij blijft gelukkig dicht bij zichzelf, laat zich niet verleiden om Lou Reeds zangstijl te veel na te apen.

Aan Iggy Pop en Matt Sweeney de eer de verzamelaar af te sluiten met hun kijk op European Son. Twee mannen die wel raad weten met bijna 8 minuten pokkenherrie. Geloof me, het sluitstuk van een viering van een van de meest invloedrijke albums in de geschiedenis van de popmuziek is bij hen in goede handen.