Angel Olsen wilde gewoon weer eens iets doen voor de fun, en dat mondt uit in een ep met vijf covers van popklassiekers uit de jaren tachtig waar ze kennelijk iets mee heeft. Passend zien we haar op de cover van de ep, met haar en opmaak in de stijl van de New Romantics. Voor de ouderen onder ons wordt hier dus gefuckt met de muziek waarmee we zijn opgegroeid. En laat ik maar met de deur in huis vallen: ze had er wat mij betreft beter van af kunnen blijven, hoe kemp de originelen van sommige van de liedjes die ze koos al waren en er dus feitelijk niet veel aan te ruïneren valt. Of, voor mij hoeft ze dit niet uit te brengen, mag ze er thuis fijn zelf van genieten.

Olsen gooit ze alle vijf door een depressieve molen. Arrangeert het vol bombast en haalt het tempo er uit zodat het stuk voor stuk op een begrafenismars gaat lijken. Laura Branigan’s Gloria krijgt die behandeling misschien wel het meest extreem. Olsen legt uit op het idee te zijn gekomen om het nummer sterk te vertragen toen ze op een familiefeestje haar tantes zag dansen op het nummer. Ze zag alles in een soort slow motion voltrekken.

Voorts komen Eyes Without A Face van Billy Idol, Safety Dance van Men Without Hats, If You Leave van Orchestral Manoeuvres in the Dark en – god beter ’t – Forever Young van Alphaville langs. Een hitgevoelige selectie die bij sommigen van u twijfel over de goede smaak van de artieste zal zaaien. Meest geïrriteerd raak ik van haar bewerking van Safety Dance, waar echt elk beetje leven uit de track wordt geperst tot er een treurnis van jewelste overblijft.