Het nieuwe album Into The Blue van de Welshe rockband The Joy Formidable is inmiddels de zevende langspeler van het trio onder aanvoering van Ritzy Bryan. Wederom is er niet veel op aan te merken. Sterker nog, eenieder die de band, die in 2009 debuteerde met A Balloon Called Moaning, een beetje heeft gevolgd zal concluderen dat Into The Blue een goede aanvulling is op het oeuvre. 

Aan de ene kant is het dromerig, aan de andere kant soms stevig en in alle gevallen is er sprake van een popsausje. De nummers hebben over het algemeen een hook die blijft hangen. De ene keer is het een riffje, de andere keer een verrassende bridge zoals op bijvoorbeeld Gotta Feed My Dog. Het nummer begint met een fluisterende Bryan, waarna het qua muziek steeds meer naar symfonische rock neigt, om halverwege enigszins in hevigheid toe te nemen, getuige de gitaarsolo die de tweede helft van het nummer inluidt. Het is op dit album wellicht een ecentriek uitstapje, maar past volkomen in het totale repertoire van The Joy Formidable. Wat dat betreft is het kleine, akoestische Somewhere New pas echt een vreemde eend in de bijt. Het duurt kort, maar is een welkome adempauze tussen Gotta Feed My Dog en Bring It To The Front, dat een aanstekelijke mix is van indie en alternative rock. 

Mijn absolute favoriet is de titeltrack Into The Blue. Het begint redelijk rustig, maar ik voelde direct dat er bij mij verwachting werd opgebouwd. Nou, en deze werd ook ingelost, want het nummer wordt uitstekend opgebouwd en is daarmee een krachtig openingsnummer.  Het wordt gevolgd door Chimes, dat een stuk steviger lijkt, al valt dat uiteindelijk ook wel mee. Het is vooral geladen van schier onuitputtelijke energie en daardoor uitermate geschikt als muzikale pep, wanneer het even tegenzit. Hetzelfde geldt voor Sevier dat ook van meet af aan voortraast, hoewel dat aan het eind langzaam uitdooft om plaats te maken voor het rustigere Interval. Het is opvallend hoe The Joy Formidable erin is geslaagd om opnieuw een album uit te brengen met een vracht nummers met hitpotentie, terwijl er ook juweeltjes op staan als Gotta Feed My Dog en slotnummer Left Too Soon, die ik dolgraag live zou horen.  

Bizar eigenlijk, dat een band die al twaalf jaar aan de weg timmert nog niet is doorgebroken, maar wel het podium deelde met grote bands als Editors, The Temper Trap, Placebo en Foo Fighters. Zelf zag ik The Joy Formidable in 2011 ten tijde van The Big Roar in Rotown, Rotterdam. Dat ik me dit herinner, wil zeggen dat het liveoptreden grote indruk op mij heeft gemaakt. Het verschijnen van Into The Blue poetst die herinnering op. Als The Joy Formidable dit soort muziek blijft maken dan is het trio niet alleen consistent, maar zeker de moeite waard om – corona volente – weer eens live te checken.