Na de release van Goodnight City, bleef het vijf jaar lang stil rondom Martha Wainwright. Begrijpelijk, want de Canadese singer-songwriter heeft een turbulente periode achter de rug, zo blijkt uit haar nieuwe plaat. Het album, getiteld Love Will Be Reborn, komt voort uit een tijd van eenzaamheid, twijfels en een eindeloos, donker wolkendek na haar echtscheiding, maar ook van voorzichtige glimpen van licht en het opnieuw vinden van de liefde. Een album vol contrasten, dus.  

Door: Demi Drost 

Wainwright stelt zich kwetsbaar op vanaf het eerste nummer. In Middle of the Lake bezingt ze haar (bijna wanhopige) vertrouwen in rock & roll, hetgeen wat haar het podium op roept en haar een plek biedt om haar liederen over liefde en pijn te zingen. Dat wat haar een uitlaatklep biedt en wat, zo hoopt ze, haar leven zou kunnen redden. Ze laat hierin meteen zien wat ze vocaal in huis heeft: de zang is krachtig, gaat feilloos de hoogte in en het klinkt alsof het uit haar tenen komt. 

Het wordt gevolgd door Getting Older. Het moge duidelijk zijn waar dit nummer over gaat. Het thema wordt benadrukt door een ritmisch tikken als van een klok op de achtergrond.  De zangeres staat stil bij haar all time low, maar verhaalt ook over wat, of beter gezegd wie, haar hieruit heeft geholpen. Muzikaal is het nummer verbazingwekkend Amerikaans; het zou fantastisch passen onder de slotscène van een westernfilm met een ontroerend randje. 

De titeltrack, Love Will Be Reborn, is een stuk zachter en lichter dan haar twee voorgangers. De lente staat voor de deur, het ijs vanbinnen begint langzaam te dooien; Wainwright herontdekt haar kracht en raakt opnieuw in touch met de liefde die in haar schuilt. Het is hoopvol en dat is haar gegund. 

Maar zoals eerder benoemd, staat het contrast tussen licht en donker centraal op dit album. Deze duisternis komt onder andere tot zijn recht in de vorm van het allesomvattende gebrek aan licht dat gepaard gaat met het moeten missen van een kind als ouder zijnde. Report Card, het vijfde nummer op het album, is niets minder dan hartbrekend. De klanken van een moeder die zich vastklampt aan de kleine dingen en deze tegelijkertijd mist, dringen zich binnen in iedere vezel en resoneren nog lang door.  

Het is moelijk om een album te creëren dat van begin tot eind, zonder uitzonderingen, even goed is. Slechts weinig artiesten slagen hierin, en dus valt het Wainwright niet kwalijk te nemen dat ook op deze plaat een tweetal mindere nummers staan. Één daarvan is Hole In My Heart, dat iets van kitsch met zich meedraagt dat contrasteert met zijn toch wel degelijke instrumentatie. Het neemt ons mee terug naar de 00’s, wat past bij de opkomst van de Y2K-trend die zich momenteel voordoet onder de jongeren en dat past niet helemaal bij de rest van dit album.  

Falaise de Malaise – vrij vertaald “klif van het ongemak” – is het fijne, tedere slotakkoord van de plaat. Met zijn prachtige, op een paar zinnetjes na, volledig Franse tekst en het fragiele pianospel, kan de luisteraar nog één laatste keer wegdromen voor het album ten einde komt. Wainwright bewijst met Love Will Be Reborn als zoveelste artiest dat uit verdriet toch iets moois kan voorkomen.