Met dat chorusovergoten basje direct in het intro van het eerste liedje The Catcher zijn we in een split second terug in 1981 bij het verschijnen van Movement van New Order. En met dat gitaarlijntje aan het eind van The Catcher wordt dat nog maar eens benadrukt. De sfeer, de sound, alles aan Lonelady ademt jaren tachtig. Dat kennen we al van haar eerste twee albums Nerve Up (2010) en Hinterland (2015). Nerve Up is extreem droog, minimaal. Zo uitgebeend dat je nauwelijks liedjes kunt herkennen. Op Hinterland verovert melodie al terrein in de elektronische composities van Julie Campbell, die misschien niet geheel toevallig uit Manchester komt.

Campbell werkt niet snel en we hebben dus weer zes jaar moeten wachten op een vervolg. Op de foto’s rond de aankondiging van haar nieuwe album Former Things zien we in elk geval grafisch al een kentering. Zagen we Campbell in het verleden als een in zwart en grijs geklede vrouw met een zakelijk kort koppie, nu is er kleur op haar gezicht en zijn de lange lokken fel rood. Die kentering laat zich niet direct herkennen in openingsnummer The Catcher. Ze put hier nog steeds uit de periode in de Engelse muziek na de punk, de elektronische opvolgers die de wave en punk dansbaar maakten. (There Is) No Logic geeft meer weg van de veranderingen die Lonelady heeft ondergaan de afgelopen jaren. Het is een voor haar doen vrolijk synthpop liedje, meer Blancmange dan New Order, met een pakkend refrein. Het roer gaat helemaal om in titelnummer Former Things. Hitgevoelig met synthpartijen die het scherpe van de hoekige pompende bassynts en beats afvijlen tot een zijdenzacht aanstekelijk huppelend nummer overblijft. Meer Fine Young Canibals in feite.

Maar daarmee hebben we het toppunt van vrolijkheid wel gehad. Lonelady blijft haar aanpak trouw met springerige extreem hoekige tracks – wat ze nog eens benadrukt met haar afgebeten staccato zang – en stemmigheid die je associeert met de duistere jaren tachtig. Threats introduceert vervreemding in de sounds die ze uit haar synths haalt en zo beweegt ze weer meer richting Fad Gadget. De vermoeienis begint bij het beluisteren van het album zo rond dit vijfde nummer ook wat toe te slaan. De nummers zijn moeilijker te doorgronden, minder catchy, maar nog altijd een aanval op je brein met de altijd met precisie geplaatste beats, arpeggio’s en haar afgebeten ritmische presentatie van de teksten.

Lonelady, oftewel Julie Campbell, heeft zes jaar nodig gehad om 8 liedjes af te leveren. Je hoort aan de rijkheid van de sounds en de precisie waarmee het wordt afgeleverd dat het een arbeidsintensief proces moet zijn om haar muziek te maken. En evenals Hinterland is ook Former Things een album dat liefhebbers van het genre zonder meer zal aanspreken en grijpen. Retro op zijn best waarin je eindeloos herkenningspunten kunt ontdekken van de smaakmakers van toen. Met een paar uitstekende tracks en dit keer weer meer kleur en melodie op het puntige elektronische bed.