Van wie ik het precies hoorde, weet ik niet meer, maar iemand vertelde mij dat er in Hamburg een kroeg is waar non-stop de Ramones wordt gedraaid en die 24 uur openblijft. Hoewel me dat zelfs voor de grootste fan wat veel van het goede lijkt, wil ik niks liever dan daar een paar uur aan de bar zitten. Dus toen we een paar dagen in Hamburg waren voor het Reeperbahn Festival, ging ik op zoek.

De eerste avond lukte het niet om die kroeg te vinden, maar ik kwam wel tot de conclusie dat Hamburg de beste bars van de wereld heeft. Nu zijn er duizenden steden waar ik nooit ben geweest, dus misschien is die conclusie wat voorbarig, maar toch… Ik ben daarvoor en daarna nooit meer ergens geweest waar zoveel kroegen zitten die precies zijn zoals een kroeg voor mij moet zijn: een beetje groezelig, de juiste hoogteverhouding tussen bar en kruk, personeel dat voor niemand bang is en goeie muziek.

Op de tweede avond ging ik met mijn gezelschap direct na het eten een bar in. We moesten daarna nog een hele berg bands kijken, dus ik kon maar beter alvast wat tenten hebben afgevinkt. Het was een donkere kroeg die van onder tot boven vol zat met stickers van bands. In het midden stond een U-vormige bar met aan de grond vastgeschroefde krukken – meestal een teken dat de vaste clientèle een vechtpartijtje niet schuwt – en er stond zachtjes een plaat aan van een mij totaal onbekende punkband. Het was niet de kroeg die ik zocht, maar ik voelde me er direct thuis.

We gingen aan de bar zitten en toen onze ogen eenmaal aan het donker waren gewend, zagen we dat er tegenover ons een man van een jaar of 50 zat. Leren jas, een shirt vol vlekken en geen tand meer in zijn mond. Verder was de naar verschraald bier ruikende tent leeg. We bekeken het blokkenschema en overlegden wat de meest gunstige route was voor de avond.

De man aan de overkant sloeg ons een tijdje gade en toen wij even stil vielen, leunde hij over de bar en riep met een zware Ierse tongval: ‘You! Your accent! The Kids or Ivy Green?’
Ik snapte meteen wat hij bedoelde en antwoordde: ‘Us? Ivy Green!’ Hij wees op zichzelf en zei: ‘Me, Stiff Little Fingers.’ We knikten allebei tevreden en hij verdween richting de wc’s.

De rest keek me vragend aan en ik legde uit dat hij zojuist had gevraagd of wij uit België of Nederland kwamen en dat hij zelf Noord-Iers was.

Hoe we ook zochten, de kroeg waar ze non-stop Ramones-nummers draaien, hebben we nooit gevonden. Wel heel veel andere prachtige tenten. Bijvoorbeeld eentje die de thuishaven is voor de harde kern van de supporters van St. Pauli, eentje met uitzicht op de haven en eentje in een duistere kelder waar de barvrouw tussen het tappen door voor een ventilator gaat staan om met wapperende haren nummers te playbacken. Op de meeste plekken draaiden ze af en toe een nummer van de Ramones en dat was al mooi zat. Alleen jammer dat we nergens meer iemand tegenkwamen die aan de hand van een paar legendarische punkbands vroeg waar we vandaan komen.

Minke Weeda

Foto: Nicolas Hoizey