In 2014 besloot Tim Schōu het roer om te gooien. De Deense muzikant verkocht zijn appartement in Kopenhagen, trok de wijde wereld in en werd een couchsurfende troubadour. Gedurende zijn leven als reiziger leerde Schōu honderden mensen kennen en maakte hij van alles mee, ervaringen die hij verwerkte in talloze nummers die hij onderweg schreef. Hero/Loser bevat hiervan een selectie. De titel verwijst naar de ups en downs die elke reiziger meemaakt en in het bijzonder naar de les die Schōu leerde, dat de een niet zonder de ander bestaat. Elke medaille heeft een keerzijde, en slechts door dat te accepteren kun je het leven ten volle leven. 

Nu hoor ik u denken: Oh, nee! Gaan we op die tour? Ik vrees van wel. Toch is Hero/Loser over het algemeen een feel-good popalbum. We leren Schōu kennen als een gedreven songwriter, die duidelijk een bepaalde formule hanteert bij het schrijven. Voorspelbaar? Ja, dat kun je wel stellen. De focus ligt op de aangename stem van Schōu waarmee hij zingend verhalen vertelt die universeel blijken en dus als vanzelf mensen zullen aanspreken. Zijn liefde voor (akoestische) gitaar is ook onmiskenbaar. We zien hem terwijl we luisteren naar nummers als Where You Are, Comeback en Monsters Too gewoon ergens op een strand bij een kampvuur zitten of optreden in een kleine pub. Toch is het album, dat liefhebbers van bijvoorbeeld Jason Mraz zeker zal aanspreken, diverser dan dat. Het is dus geen typische singer-songwriterplaat.  

De reden is de formule waar ik het eerder over had en misschien zijn het gewoon de catchy refreinen. Niks mee natuurlijk, maar heel verrassend is het niet. Neem Mad Love, dat klinkt alsof we het in een andere vorm al eerder hebben gehoord. Hero/Loser klinkt best wel als een nummer van Imagine Dragons en lijkt dan ook volgens een formule geschreven die is gedreven door effectbejag – hitgevoelig is het in elk geval en dat zal evenzoveel mensen aanspreken als afstoten. Uiteraard is dat ook een kwestie van smaak. Wie meer opzoekt van Schōu zoals bijvoorbeeld de ep Face to Face, zal echter beamen dat hij dat gekunstelde niet nodig heeft. Een goed voorbeeld is trouwens slotnummer Bury Me, waarmee het album in mineur wordt afgesloten. Het geeft Hero/Loser sowieso net wat meer geloofwaardigheid, want zonder dit stemmige nummer zou de oogst van jaren roadtrippen en couchsurfen toch wat mager zijn.