Ryley Walker is als Koning Midas. Geef die man een gitaar en composities veranderen in goud. Course in Fable is – afgezien van collabs – het eerste album van Walker in drie jaar en zoals te doen gebruikelijk is het veelzijdig en tot in de puntjes verzorgd. Het lijkt wel of Walker een showcase album heeft willen maken van de stijlen die hij beheerst en van zijn kunde. Nu verdient Walker wat mij betreft allang de titel maestro en is deze proeve van bekwaamheid dus overbodig, maar daarom niet minder knap en welkom. 

De teksten van Walker zijn weer van het type show don’t tell, zonder dat ze expliciet duidelijk maken waar een song exact over gaat. Het artwork van Heather Nelson op de cover is om die reden ook goed gekozen. Het staat wellicht ook voor de diverse lagen en de complexiteit van de nummers op dit album. De pasteltinten doen recht aan de zachtaardigheid van de melodieën en de levendigheid waarmee ze uit de speakers rollen.  

Op Course in Fable werken weer talloze muzikanten mee die we van eerdere albums van Walker kennen. Vergelijkingen met Nick Drake en Tim Buckley liggen voor de hand. Het valt echter niet mee om Course in Fable te categoriseren. De briljante manier van gitaarspelen van Walker en dito manier van drummen en percussie door Ryan Jewell maakt dat je behalve folkrock ook jazz-, prog- en postrock kunt horen, terwijl popgevoelige elementen nooit uit het oog worden verloren. En dan heb ik het nog niet eens over de bijdragen van Bill Mackay en Andrew Scott Young, die respectievelijk behalve gitaar en bas ook piano voor hun rekening nemen. Ze gaan zo goed samen, dat het kwartet gerust als supergroep kan worden bestempeld. Mede doordat producer John McEntire (Tortoise en The Sea And Cake) van Walker redelijk de vrije hand kreeg om de ruwe mixen te bewerken, komen de klanken van de verschillende instrumenten goed uit de verf, terwijl ze als puzzelstukjes op de juiste plek vallen.  

Met openingsnummer Striking Down Your Big Premiere trappen Walker en consorten sterk af. Direct is duidelijk dat welke stijl we ook menen te horen, ‘prog’ eraan vooraf dient te gaan. Het vormt de perfecte inleiding voor de eerste single van het album. Rang Dizzy, waarop het vingervlugge gitaarspel van Walker centraal lijkt te staan. A Lentiluar Slap is het langste nummer en lijkt opgebouwd als drieluik. De intro, of opbouw, duurt zo’n twee minuten en bevat al diverse interessante wendingen, waarna een jazzy middenstuk volgt, en een outro waarin we worden bezworen om vooral vast te houden aan losse eindjes: “Hold on to loose ends.” 

Axis Bent voelt misschien het meest vertrouwd. Het vormt op een chaotische apotheose vlak voor het einde na hoe dan ook een rustpunt op het album, waarna flink wordt doorgepakt met het enigszins bluesy Clad With Bunk dat bij Walker lijkt te passen als een hand in een handschoen. Maar dat geldt ook voor Pond Scum Ocean, dat een ritme heeft dat lijkt op galop waardoor er veel beweging in het nummer zit, terwijl het ook is opgebouwd rond herhaling. Het vormt de opmaat naar de afsluiter, Shiva With Dustpan, een onvervalst protestlied, dat echter zo gevoelig en zacht wordt gebracht, dat het nauwelijks opvalt. Dat het album daardoor niet knallend wordt afgesloten is geen enkel probleem. Het vuurwerk is er, maar zit verstopt tussen de regels. Bovendien is het wel even fijn om na het muzikale geweld, op vertrouwde folkrock-wijze bij te komen.  

Ryley Walker zou geen visitekaartje meer nodig hebben, maar lijkt er toch mee te strooien. Voor wie zijn muziek nog onontgonnen gebied is, is Course in Fable een uitnodiging met open armen om het te ontdekken. Wat sowieso als paal boven water staat is dat het wachten op deze nieuwe van Walker voor oudgediende fans absoluut de moeite waard was.