Vier jaar heeft Maxïmo Park er over gedaan om een nieuwe album te maken. In die vier jaar is er veel in en rond de band uit Newcastle gebeurd. Maar vooral ook in het persoonlijk leven van de drie overgebleven bandleden. In het liedje Feelings I’m Supposed To Feel horen we kinderstemmen op de achtergrond: Your tiny voice filters through and I never knew love could be so strong… Allemaal zaken die zijn weerslag hebben op Nature Always Wins. „We hebben veel geleerd dat we kunnen gebruiken om de best mogelijke songs te schrijven”, zegt gitarist en voornaamste songwriter in de band Duncan Lloyd.

Maxïmo Park bestaat al weer zo’n twintig jaar. Er is niet echt een datum op te prikken wanneer er echt sprake was van deze band. Het heeft even geduurd voor die er was zoals de fans hem kent, laat staan voor debuut A Certain Trigger in 2005 de albumlijsten bestormde. „Eind jaren negentig had ik een cassettetape met erop ‘Maxïmo Park Project’. Daarop stonden liedjes waaraan ik samen met mijn vriend en de latere bassist Archis Tiku werkte. Tijdens een open-mic-avond in de pub bij ons in de buurt hebben we voor het eerst in het openbaar daarvan iets laten horen. Lukas Wooller die later de toetsenist in de band zou worden, wilde hoe dan ook bij de band. Maar hij had alleen een tamboerijn en daarop speelde hij wat mee. Grappig genoeg was dat dus de eerste show van Maxïmo Park. Nu hebben juist die twee de band verlaten,” vertelt Lloyd.

Lloyd grinnikt erbij als hij het vertelt, maar het is duidelijk dat het vertrek van twee van de kernleden van de band een flinke impact heeft gehad. Niet dat er ruzie is geweest. Een is bijvoorbeeld met een Australische getrouwd en geëmigreerd. „Toch voelt het een beetje raar. Het is niet meer zoals het was omdat zij er niet meer bij zijn. Maar aan de andere kant opent dat weer nieuwe mogelijkheden. Bijvoorbeeld om na te denken over hoe we de dingen doen. Nu kan ik zeggen dat het heeft geholpen om weer vooruit te gaan en meer te groeien. Onze sound is tot op zekere hoogte weer geëvolueerd.”

Lloyd refereert aan Nature Always Wins, het nieuwe album van Maxïmo Park. Een album waarin je onmiskenbaar elementen terughoort van de stijl van de band uit Newcastle. Maar waarschijnlijk tot wanhoop van fans van het eerste uur ook een album dat nog verder afwijkt van de puntige start-stop postpunk waarmee hij beroemd is geworden. Lloyd: „Af en toe nog vragen mensen waarom we niet meer muziek maken zoals bij het eerste en tweede album. Het doet me denken aan een verhaal over Radiohead dat ik hoorde. Zij hebben een poos Creep niet meer willen spelen. Tot Thom Yorke zich realiseerde dat het de song is die hen beroemd heeft gemaakt. Dus zijn ze het uit respect voor de fans weer gaan spelen. Daar zit een balans in. Tussen creatieve vrijheid en wat je wilt uitproberen en verkennen, en wat de mensen verwachten en graag willen horen. We laten ons er niet door dicteren, maar we realiseren ons dat die gedachte bij fans leeft. En als er bij het schrijven dus eens een nummer opkomt dat doet denken aan de begindagen, dan schrikken we er niet voor terug om daar iets mee te doen.”

„Ik had het er nog met iemand anders over; het nummer Ardour van ons nieuwe album. Toen ik de gitaarriff voor het eerst voorspeelde, zeiden Paul Smith en Tom English direct ‘hee, dat is wel erg Maxïmo’. Sommige liedjes hebben dat gewoon in zich, het zit toch in ons dna. Maar evengoed staat er een liedje op het nieuwe album als Meeting Up dat in niets lijkt op wat we eerder hebben gedaan. Ik vind het fantastisch dat dit naast elkaar kan bestaan. Dat maakt het voor mij ook leuk om door te gaan.”

Elke muzikant wil vooruit en groeien, stelt Lloyd. „Je probeert nieuwe dingen en slaat je vleugels uit. Het is bovendien moeilijk om je weer te verplaatsen in wie je was toen je twintig was. In ons hoofd zijn we nu met heel andere dingen bezig. Dus is het logisch dat de muziek die er nu uitkomt ook anders is.”

Liefdes, leven en verlies
En er is nogal wat veranderd in die twintig jaar. Of zelfs de afgelopen vier jaar. Niet alleen nam de band afscheid van twee van zijn kernleden. Ook kwam een vriend – een medewerker bij de verkoop van merchandising – om bij de aanslag op Bataclan. En in het persoonlijk leven van de overgebleven leden stond alles de afgelopen jaren op zijn kop. Liefdes, gezinnen gesticht, kinderen gekregen.

Duncan Lloyd begint te lachen als ik hem vraag naar de verschillen tussen de zanger van Maxïmo Park Paul Smith twintig jaar geleden en nu. „Hij is nu vader van een dochter. Hij leert nu andere kanten van het leven kennen: verantwoordelijk zijn voor anderen. En hij maakt zich heel erg zorgen dat hij zijn slechte eigenschappen doorgeeft aan zijn dochter.” Lloyd proest het uit van de lach. Smith, die zijn fans kennen als de man van de eeuwige hoed, gekke kleding en rare capriolen op het podium, is toch een jaartje ouder aan het worden. Ja, bevestigt Lloyd, hij springt nog steeds in het rond. „Maar nu meer als een voetballer-op-leeftijd. Zijn knieën hebben na een optreden meer verzorging nodig dan vroeger.”

Ook mentaal is Paul Smith meer volwassen aan het worden, vertelt zijn bandmaat over de zanger. „Ja, laat Paul niet alleen in een bar waar hij gratis drank kan krijgen. Hij is over het algemeen heel sober en beheerst, maar ohh, gratis drank kan hem in allerlei problemen brengen. Ik kan me een voorval herinneren dat hij ergens in slaap was gevallen op een festival. Wij waren hem kwijt en zijn uiteindelijk maar vertrokken. Hij heeft toen heel veel moeite moeten doen om nog op tijd bij ons volgende optreden te komen. Ik denk dat Paul wel wat rustiger is geworden. En hij kan nog steeds heel erg inzitten over wat er in de wereld gebeurt. Als jonge vader denkt hij meer na over waar het met de wereld heen gaat. Als je jonger bent, ben je toch meer zorgeloos.”

Verdriet en Populisme
Die zorg uit zich op Nature Always Wins in een aantal songs waarin Paul Smith in zijn eloquente teksten politieke en sociale problemen aankaart. Songs gaan over ongelijkheid – de titel Nature Always Wins verwijst naar het nature-nurture-debat – en de rampzalige brand in Grenfell Tower – een open zenuw in de Britse politiek – komt aan de orde in het nummer Why Must A Building Burn? Politiek uitgesproken is de band altijd al geweest, benadrukt Lloyd. Luister maar naar hitsingle Our Velocity: daarin kun je ontdekken hoe de band destijds over de dingen dacht. Maar zeker bij het maken van het nieuwe album heeft de actualiteit een rol gespeeld. „Met name de onrust die Brexit veroorzaakte. Wij zijn daar tamelijk verdrietig over geweest. Een meerderheid van mensen jonger dan 50 heeft denk ik gestemd om bij de EU te blijven. Daar is nog steeds veel pijn en verwarring over. Maar oudere mensen voelden zich misschien in de steek gelaten. En misschien heeft het ook te maken met de opkomst van internet en globalisatie. Dat geeft populisme een kans.”

Dat gezegd hebbende, op Nature Always Wins zoek je tevergeefs naar een stellingname. „Paul houdt er in zijn teksten meer van om vragen te stellen in plaats van te zeggen hoe mensen over dingen moeten denken. Do you need a flag to know who you are? Dat is de vraag die we op deze plaat aan mensen stellen. We schrikken er niet voor terug om ons uit te spreken als we gevraagd worden wat onze mening over iets is. Maar als muzikanten gaan preken, kan dat mensen gaan tegenstaan waardoor je ze niet meer bereikt. Het is een smal lijntje waarover je moet balanceren. Paul kan dat tekstueel heel goed. Hij is daar heel bedachtzaam in.”

Grijs en egocentrisch
En hoe zit het dan met Duncan Lloyd zelf? Hoe is hij veranderd in de afgelopen twintig jaar? „Iets dikkere glazen en een beetje grijzer,” reageert hij nuchter. „Maar ook een beetje gezonder dan vroeger. Misschien word je je daar ook bewuster van naar mate je ouder wordt. Ik denk dat ik daarnaast iets meer zelfvertrouwen heb gekregen in wat ik doe. Ik maak veel muziek, niet alleen met de band maar ook voor mijzelf en durf nu meer te experimenteren. Ik ben ook weer gaan schilderen. Door het drukke bestaan met de band is dat op de achtergrond geraakt maar met de lockdown heb ik dat weer opgepakt en wil ik me daar verder in ontwikkelen. En ja, ook ik heb nu een gezin en dat heeft een enorme impact. Ik leer nu meer van mijn kinderen dan zij van mij oppikken.”

Levert al die levenservaring dan nu ook een beter Maxïmo Park-album op? „Interesting point… Ik hoop van wel. Dat je verantwoordelijkheid draagt voor andere mensen dan alleen jezelf, dat maakt je minder egocentrisch dan toen je jong was. Dan draait alles om jou en nu ben je je meer bewust van de mensen om je heen. Dat helpt, ook in het maken van muziek met elkaar. Ik denk dat het feit dat we er nog steeds zijn als groep, een teken is dat we respect hebben voor elkaar. Anders is dat niet mogelijk. Dat hoor je ook terug in dat we nu meer ruimte kunnen creëren in de muziek zelf. We waren misschien eerder niet zo bewust van de kracht van ruimte en rust in de muziek. Je hoeft niet alles op te vullen. En elkaar de tijd gunnen, je eigen ego opzij zetten, dat zijn ook goede dingen die we hebben geleerd. Je maakt je nu niet meer zo’n zorgen over gekneusde ego’s, ook als dat betekent dat een idee dat jij had ingebracht voor een nummer niet wordt gebruikt. Dan kunnen we met elkaar de beslissingen nemen die nodig zijn om het liedje te dienen. Want uiteindelijk is dat toch waar het allemaal om draait: iets goeds maken.”

Lees hier de recensie over Nature Always Wins