Je zal maar jong zijn en veelbelovend muzikant. De wereld ligt aan je voeten, maar je kunt er niet op uit. Als u denkt dat dit over corona gaat, dan heeft u een beetje gelijk. Want het gaat ook over Brexit. De muzikanten van Black Country, New Road zijn namelijk dubbel genaaid. Ten tijde van het referendum, dat grote gevolgen zou hebben voor hun toekomst, waren ze nog niet stemgerechtigd. Nu ze het wel zijn, zitten ze met de gebakken peren.  

Dat ze door corona niet kunnen touren is tot daaraan toe, maar door de Brexit wordt het voor Britse artiesten sowieso een stuk lastiger om op het Europese vasteland te touren. Speelden ze vorig jaar nog op het Eurosonic Festival, nu weten ze eenvoudigweg niet wanneer ze weer in Nederland kunnen optreden. Naar verluidt is er door het gedwongen thuisblijven vanwege corona wel een tweede album in de maak. Laten we echter niet op de zaken vooruitlopen en ons in het vervolg van deze recensie beperken tot het debuut, dat toepasselijk For The First Time heet. 

De instrumentale introductie tot het album heeft ook al zo’n treffende naam. Instrumental begint met een waanzinnige drumsolo, waarna een enigszins nerveus deuntje zich aandient. Wat we voorgeschoteld krijgen lijkt wel een mix van klezmer, gypsy jazz en postrock. Met ruim vijf minuten op de klok, is de intro een volwaardig nummer en als albumopener doet het grondig zijn werk. We zijn bij de les en kijken gretig uit naar het vervolg. 

Dat we bij de les blijven is wel nodig. For The First Time bevat enkel lange nummers. Het lijkt het handelsmerk van de zevenkoppige formatie uit Londen. Een nummer is pas af als alle hoeken ervan zijn verkend. Er wordt zeker niet via de kortst mogelijk route naar een climax toegewerkt. Daardoor is de muziek van BCNR net zo’n groot avontuur als die van Black Midi, stadsgenoten, aan wie wordt gerefereerd in Track X.  

Het nummer Athens, France begint als postpunk, maar is bij nadere beschouwing een rustig nummer met een prachtige lange outro.  Sunglasses is een prettig gestoorde ode aan een zonnebril met heerlijk lange intro, voordat Isaac Woods de lofzang met spoken word aanvangt. Op slotnummer Opus horen we wederom de klezmerinvloeden die ook het openingsnummer kenmerken, daarmee is de cirkel rond. Verder wordt er op het nummer net zo gefreakt als op Science Fair, dat de wanhoopskreet “IT’S BLACK COUNTRY OUT THERE!” in zich herbergt, een mooie verwijzing naar de naam van de band en de zwarte wolk die boven Groot-Brittannië hangt sinds de Brexit een feit is.