Op social media van Goat Girl staan foto’s van de opnamesessies voor hun tweede album On All Fours. Op veel foto’s zie je naast de vier leden van de band een vriendelijk lachende man. De affectie van de band voor die man, straalt er vanaf. Dat is Dan Carey, de producer die naast Goat Girl met een hele serie jonge succesvolle Britse bands werkt: Shame, Fontaines DC, Squid, om er maar een paar te noemen. Als aan de lopende band komen nieuwe talenten aan het licht in zijn studio. Hoe is dat mogelijk? „Zijn methode is denk ik dat hij goed luistert naar de mensen met wie hij werkt”, vertelt Rosy Bones, drummer van Goat Girl.

Clottie Cream en Rosy Bones wonen samen in één huis in Zuid-Londen. Toch zitten ze gescheiden van elkaar elk in hun eigen kamer achter een computer om met belangstellenden te praten over hun nieuwe album. Het is koud en donker in de Engelse hoofdstad. Rosy Bones trekt de capuchon van een hoody over het hoofd, verstopt de armen in de mouwen en steekt een sigaretje op. Clottie Cream zit dicht op het beeldscherm en is nieuwsgierig naar wat zij aan mijn kant van de camera ziet.

„Het is altijd een groot genoegen om met Dan Carey te werken”, vervolgt Rosy Bones. „Hij is als het ware een ere-bandlid. Hij voelt, en is tijdens de opnamen betrokken bij alle aspecten daarvan. Het heeft niet een sfeer dat hij de baas is en bedenkt wat er moet gebeuren. Iedereen heeft de kans om met eigen ideeën te komen en iedereen krijgt de kans om te schitteren. Het is een hele positieve manier van werken. Het voelt veilig en fijn.”

Het is niet zo dat Carey bij de opnamen van Goat Girl zich actief met de constructie van de liedjes bemoeit of veel inbreng heeft in het uitdenken van de arrangementen, vertelt Clottie Cream. „Wij hebben al het schrijfwerk gedaan en de plaat in feite geproduceerd. De voornaamste bijdrage van Dan Carey is dat hij ons helpt om onze ideeën te realiseren. Hij heeft geholpen bij het programmeren van instrumenten, zodat we dat niet zelf hoeven uit te vogelen hoe alles werkt. Maar hij weet ook precies hoe we geluiden die we op demo’s hebben opgenomen in zijn studio met zijn veel beter klinkende instrumenten kunnen reproduceren. Of om een voorbeeld te noemen, als ik zoek naar een heel laag en zwaar overstuurd gitaargeluid, dan weet Dan Carey precies met welk effectpedaal je dat kunt bereiken.”

Ethos
Carey is naast producer ook de man achter Speedy Wunderground, het label dat in een serie vinyl-singletjes veel getalenteerde Britse bandjes bij een breder publiek introduceert. De man, het label, de scene er omheen, heeft het podium The Windmill in Brixton als thuisbasis. Op de plaatjes afgaande, is het niet veel meer dan een oud en enigszins vervallen schoolgebouw. „Dan Carey werkt met veel bands die daar vaak spelen en elkaar daar ontmoeten. Wat ik bewonder in Dan Carey is zijn ethos”, vertelt drummer Rosy Bones. „Hij rekent niks voor een opnamesessie voor Speedy Wunderground. Hij gunt bands de kans om ervaring op te doen. Dat helpt mensen die geen toegang hebben tot apparatuur of het geld niet hebben om muziek in een studio op te nemen. Ik vind het cool dat hij dat doet.”

Maar Carey heeft ook een eigen stijl van produceren, merken Clottie Cream en Rosy Bones op. „Je kunt het horen als het door Dan Carey is geproduceerd. Hij heeft toch zijn eigen touch. Misschien ook wel omdat hij vaak minder gangbare instrumenten gebruikt. Zoals een Swarmatron”, giechelt Cream bij het uitspreken van het woord. „Dan Carey, he’s is one of a kind”, vult Rosy Bones vol affectie aan.

Als we elkaar spreken is het Independent Venue Week in het Verenigd Koninkrijk. Podia maken tijdens die pandemie moeilijke tijden door. Om The Windmill in de benen te houden is een hulpactie opgezet, gesteund door veel bands. „The Windmill is erg belangrijk voor ons geweest om een band te kunnen zijn. Het is een plek die toegankelijk is voor iedereen. Wie je ook bent en of je nu een instrument kunt bespelen of niet, iedereen kan hier de eerste stappen zetten om te gaan spelen, of sound engineering te doen of je werk als kunstenaar te laten zien. Een inclusieve plek waar nieuw talent zich kan uiten. Het is belangrijk voor popmuziek om plekken te hebben waar je als muzikant kunt starten en niet afhankelijk bent van ’open mic’-avonden.”

Al voor de pandemie hadden podia het moeilijk, benadrukt Rosy Bones. En ze start een tirade over gentrificatie, waar ook podia het slachtoffer van worden. „Die worden opgekocht, gerenoveerd en omgevormd tot dure appartementen. Er is geen bescherming tegen corrupte private vastgoedhandelaren die geen oog hebben voor jouw belangen of de belangen van de gemeenschap.” Clottie Cream valt haar bij. „De fout ligt niet bij mensen maar bij het systeem dat toestaat dat mensen met miljoenen op hun bankrekening panden kunnen opkopen en voor veel geld kunnen doorverkopen zodra een wijk populair wordt.”

De oplossing? Rosy Bones: „Het antwoord is het verschuiven van privaat eigendom naar eigendom door de gemeenschap. Een vriend wil hier in de wijk een podium opzetten dat het eigendom wordt van de gemeenschap. Ik hoop heel erg dat dit gaat lukken. Iedereen die het goed voorheeft met de lokale gemeenschap kan er aandelen in nemen en er in investeren. Het worden dan beschermde panden die niet meer kunnen worden opgekocht. Die podia moeten niet streven naar winst, maar naar de gemeenschap luisteren en ook de mensen die er al heel lang wonen bij betrekken. Wat er gebeurt moet goed zijn voor de hele gemeenschap.”

Persoonlijk politiek
Het is duidelijk, deze jongelieden en zijn politiek geëngageerd. Horen we dat terug in hun muziek? Niet letterlijk of nadrukkelijk, als in een politiek pamflet, zegt Clottie Cream. „Maar genuanceerd. Ik hou ervan om als ik schrijf het open te houden voor verschillende uitleg. Mijn eigen teksten veranderen zelfs voor mij voortdurend van betekenis. Die teksten raken wel politieke thema’s. Want ik ben een politiek wezen en dus zal het er altijd in zitten, subtiel of heel direct.”

Clottie Cream’s vertelt in haar teksten vanuit haar persoonlijk perspectief. „En dat is op zichzelf ook al een politiek statement. Bijvoorbeeld als ik mij uitspreek over geestelijke gezondheid. Daarmee zeg ik dat er iets mis is en dat je goed voor jezelf moet zorgen en van jezelf houden. Want ons wordt geleerd dat niet te doen. Met zo’n persoonlijke tekst gaan we dus in tegen de normen die ons worden voorgehouden en waarmee we zijn opgegroeid; tegen een systeem dat draait om persoonlijk gewin; tegen een regering die altijd voor profit in plaats van people kiest. Om nog een simpel voorbeeld te geven: de reclame die een opgepoetst beeld van het vrouwelijk lichaam schept, waardoor je gaat denken dat dit normaal is, en je jezelf gaat haten als je er niet aan voldoet. Zo zijn er meer invloeden van buitenaf die je doen denken dat wat jou overkomt, zo hoort te zijn. Dan is het goed om eens een stap terug te zetten en er met wat afstand naar te kijken. Om je dan te realiseren dat je goed voor jezelf moet zorgen, want onze regering gaat dat niet voor je doen. Maar misschien zie ik het verkeerd hoor….”, glimlacht Clottie Cream om daarmee de felheid wat te verzachten.

De passie spettert van het beeldscherm. Over Brexit gaan de twee helemaal los. Foeterend dat het vooral gaat betekenen dat toeren door Europa voor heel veel nieuw Brits talent onbereikbaar wordt. „A massive loss”, verzucht Clottie Cream. Zijzelf prijzen zich gelukkig getekend te zijn door een label, wat ze waarschijnlijk in staat stelt straks wél weer te toeren, ook in de EU.

Trots
Met evenveel opwinding vertellen ze over de eerste ronduit positieve reacties op hun nieuwe album. „Er is al een platenzaak die On All Fours album van de maand heeft gemaakt. We zijn zelf enorm blij met het album. We zijn er erg trots op.” Op de vraag of hun ouders nu stoppen met suggereren dat ze beter een normale carrière kunnen najagen, grinniken beide. „Mijn vader kan daar niks van zeggen want die is zelf muzikant”, roept Clottie Cream. „Nee, we hebben alle vier het geluk ouders te hebben die ons steunen. Ze vinden het allemaal geweldig.”

On All Fours wijkt sterk af van de debuutplaat van Goat Girl. Dromeriger, meer dansbaar, warm in sound en volwassen in de vaardigheid van het componeren. Het verschil is in essentie terug te voeren op wie de liedjes heeft geschreven, legt Clottie Cream uit. „De liedjes die op ons debuut staan, heb ik geschreven toen ik nog heel jong was. Op dit nieuwe album hebben we met elkaar geschreven. Er zitten daarom echt vier verschillende invalshoeken in. Dat maakte het wel moeilijker omdat er dus heel veel ideeën rondzwierven en er van alle nummers allerlei versies waren. Bij het opnemen was het een kwestie van afpellen tot er een goede song overbleef. Er is zodoende veel meer energie in het uitdenken van de nummers gaan zitten.”

Covid maakt nu even een abrupt einde aan die samenwerking tussen de vier leden van Goat Girl. „Ik ben een eenzame soldaat… en een beetje de weg kwijt”, zegt Rosy Bones melodramatisch. Clottie Cream: „We zijn nu allemaal weer solo aan het schrijven. En ik breng mijn tijd vooral door met het eindeloos bekijken van demo’s van effect-pedalen. Ik probeer alvast uit te denken hoe we straks live de sound van de plaat kunnen benaderen. En koop daarvoor nu al allemaal pedalen die ik eigenlijk niet nodig heb. Maar ik vind het leuk om daar mee bezig te zijn. We hebben al lang niet meer samen kunnen spelen. Iedereen is thuis zijn partijen aan het oefenen. In de hoop dat we snel weer bij elkaar kunnen komen.”

En die Bijnamen dan?
Clottie Cream, Rosy Bones, dat zijn natuurlijk geen echte namen. Hoe zit dat nu eigenlijk met die bijnamen? Geven die iets weer van de karakters misschien? Clottie Cream – in werkelijkheid Lottie Pendlebury – en Rosy Bones – Rosy Jones – schaterlachen. „Nee”, begint Lottie Pendlebury, „we speelden wat met de woorden en ik wilde in elk geval een naam die met lekker eten te maken zou hebben. De L van LED komt van Ellie… Rosy Jones wordt Rosy Bones. Gewoon, voor de lol.” „Ja, en het kan soms fijn zijn om een alter-ego te hebben waar je in kunt wegkruipen, als je dat wilt”, bekent Rosy Jones.