Lang leve de Britse spoorwegen! Als er in 2007 immers geen omleiding was in Londen, waardoor Tessa Murray en Greg Hughes allebei moesten overstappen, dan hadden ze elkaar misschien nooit ontmoet. Nog datzelfde jaar brachten ze in eigen beheer een EP uit, maar het ging pas echt lekker lopen voor het dreampopduo toen ze in 2011 een contract tekenden bij SubPop. Als we deze mijlpaal als uitgangspunt nemen, dan is 2021 reden voor een feestje. En nu wil jij natuurlijk weten of dat dit met het verschijnen van het vijfde studioalbum The Last Exit een beetje goed wordt gevierd.  

Wie de eerste drie singles van het album voorbij heeft horen komen, weet dat het wel snor zit. Bovendien ben je dan al een eind gevorderd met het nieuwe album, want de singles zijn ook gelijk de eerste drie nummers.  

Het album opent met de titelsong, welke een goed voorbeeld is van hetgeen je verder kunt verwachten. Rustgevende gitaren, doordrenkt van galm worden gedragen door een rollende drum en een zacht boppende bas terwijl het accent juist ligt bij een basis van akoestische instrumenten. Tel daarbij de fluweelzachte zang van Murray en je waant je onder een uitgestrekte sterrenhemel bij een vrolijk knisperend kampvuur ergens in het Midwesten van Amerika. Ook Crying is zo’n nummer dat willens en wetens een beroep doet op melancholie. Bas en piano vormen de basis, maar het enigszins hypnotiserende nummer herbergt een arsenaal aan geluiden, die bewonderenswaardig samenkomen.  

White Sands neemt samen met The Last Exit Crying in de tang, want ook dit nummer is weer zo’n typische desert song die het in dit geval overigens vanwege het ritme ook goed doet als omlijsting van een roadtrip. Dat geldt overigens voor meer nummers, want Still Corners roept met zijn muziek eenvoudig beelden op. Dream pop met een cinematische inslag, je zou ze goed kunnen beschrijving als een kruising tussen met bijvoorbeeld Beach House, Chris Isaak en Mazzy Star.  

Hoewel americana nooit ver weg is op The Last Exit, is het op Bad Town op Ry-Cooderachtige wijze zeer aanwezig. Mystery Road, combineert americana met frisse indiepop invloeden en It’s Voodoo is alles wat je de titel mag verwachten, al is het gitaarspel in die zin wel verrassend, dat het bijna lijkt of ze Mark Knopfler hebben gestrikt om een moppie mee te spelen. De conclusie mag duidelijk zijn, The Last Exit is een feest voor oor en gemoed en dat gezegd hebbende, het luisteren meer dan waard.