Na vier op zijn zachtst gezegd nogal compexe albums te hebben uitgebracht, was het voor de Canadese noise/punk rockers METZ de hoogste tijd voor een voorzichtige koerswijziging.

Het trio, bestaande uit zanger en gitarist Alex Edkins, bassist Chris Slorach en drummer Hayden Menzies, schudde tussen 2012 en 2017 het op dat moment redelijk ingedutte gitaarwereldje flink wakker met achtereenvolgens METZ, II, het met Steve Albini opgenomen Strange Peace, en het vorig jaar verschenen compilatie album Automat dat vol stond met grimmig materiaal dat de band in de beginjaren 2009 en 2010 opnam, en waarop de gekte die de mannen uit Ottawa in de jaren daarna ten toon spreidden al in volle glorie aanwezig was.

Stuk voor stuk albums waarop dwarsheid de boventoon voerde en waarop de dissonanten, eigenwijze maat- en ritmesoorten, en de gedreven brulzang van voorganger Edkins zowat als een mitrailleur uit je speakers knalden.

Met het vierde officiele studioalbum Atlas Vending verlegt METZ enigszins de koers, en is er buiten die heerlijke dwarsheid zowaar plaats ingeruimd voor meer gestructureerde songs. En dat komt het geluid van de band ten goede, want juist die tracks behoren tot het beste dat Edkins & Co. ons tot op heden voorschotelde.

Het brutaalste jongetje van de klas is definitief volwassen geworden, maar zonder zijn streken te verliezen.
Klasseplaat!