Bassist van The Homesick Jaap van der Velde vindt de weken voor het verschijnen van hun nieuwe plaat The Big Exercise maar een verwarrende periode. Iedereen wil meer van de band horen over die plaat en dwingt ze over de schouder terug in de tijd te kijken. „Het bedenken en afmaken van een plaat is leuk, maar dan komt het moment zoals nu waarin je terug moet kijken naar die plaat terwijl je hoofd alweer verder wil. Aan deze plaat zie ik nu vooral waar we hierna naartoe willen. In een jaar tijd sta je namelijk niet stil maar hebben we bijvoorbeeld aan projecten gewerkt die ook in het verlengde van deze plaat liggen.”

Staat The Homesick aan de vooravond van een internationale doorbraak? The Big Exercise wordt uitgebracht op het legendarische label Sub Pop en komt dus wereldwijd beschikbaar. Aan de muziek zal het ook niet liggen: eigenzinnig, complex en tegelijk verslavend boeiend, tintelend en melodieus. Of zoals Jaap van der Velde beschrijft ergens verloren tussen pop en kunst; wel liedjes, maar te raar voor de radio. Het trio is in dat niemandsland terecht gekomen doordat zij elkaar gevonden hebben in een voortdurend streven naar meer, het verder reiken, het verleggen van de grenzen en het ontsnappen aan de herhaling. Dat – maar onvermijdelijk ook wat hen verdeelt – is terug te lezen in de antwoorden op ruim tien vragen die elk van hen zijn voorgelegd. Het geeft een doorkijkje naar wie er achter die band schuilgaan; The Homesick up close and personal.

Vrije tijd: ‘Ik kijk veel tv. Hou bn’ers bij. Utopia was een hobby van me. En voetbal: Herenveen.’
Hoe in de muziek begonnen? ‘Ik moest toen in 8 jaar was een instrument leren beheersen van mijn ouders. Met opzet koos ik daarom drums. Het heeft even geduurd voor ik het leuk begon te vinden en het niet voelde als een halve straf. Daarna is het snel gegaan, zeker nadat ik toen ik 12 was een computer kreeg met een programma om op te nemen.’
Favoriete instrument: (denk lang na) ‘Als het aan komt op zo’n vraag dat je naar een onbewoond eiland maar één instrument mee mag nemen, dan een vleugel. Of nee, favoriet is toch een opname-instrument zoals tape of computer.’
Eerste plaatje: ‘Het eerste plaatje dat ik kreeg was DJ Augustina, L’amour Toujour. Dat singeltje heb ik ook nog.. (begint de melodie te neurieën).’
Nederlandse artiest of act die je nu boeit: ‘De Witte Kunst. Geen act zo uitdagend en vervelend. Een enorm ongemak dat je ervaart.’
Internationale act die nu boeit: ‘Beach Boys.’
Wat betekent muziek voor je? ‘Ongelofelijk veel. Met die nuance dat als ik moest kiezen tussen blind of doof, ik het nog niet direct weet. Dus ook weer niet álles.’
Leukste aan The Homesick: ‘Op de plaat die we nu uitbrengen hoor je toch problemen. We proberen er zo veel als mogelijk uit te halen maar dat lukt niet altijd of je gaat soms te ver. Dat kunnen we de volgende keer dan weer anders doen. Het moet bij ons altijd weer verder, verder, verder.’
Minst leuke aan The Homesick: ‘Dat we niet kunnen jammen. Alles is statisch en gepland. Dat is wel comfortabel maar er kan niks onverwachts gebeuren.’
Iets moeten afleren om dit te kunnen? ‘Jazeker! In eerder werk staat de gitaar op de voorgrond. En die klinkt als door Elias ingespeeld: heel fysiek aanwezig. Nu klinkt het vervangbaar en laag in de mix. Mijn eigen sausje moest dit keer niet hoorbaar zijn. Alles in dienst van het lied!’
Wat wil je bereiken? ‘Ik hoop dat we over een poos de Mam van dan zijn. Zo’n band die mensen erg goed vinden maar een beetje zijn vergeten.’
Favo liedje op de plaat: ‘Kaïn. Omdat we nog nooit zo’n nummer hebben gemaakt: een theoretische reis door de structuur. Het enige nummer meteen schema dat helemaal rondloopt. Een componist als Steve Reich is voor ons een enorme invloed. Luister maar naar die vervelende klarinet. Ik vind het vreemd dat de meeste mensen dit een minder leuk nummer vinden.’

Vrije tijd: ‘Drummen, en ik heb een Unimog van Mercedes Benz (). Dat is een voertuig dat een beetje tussen een tractor en een vrachtwagen inzit.’
Hoe in de muziek begonnen? ‘Best wel jong ben ik begonnen in een drumcorps. Daarna pas achter het drumstel. Of ik daar die roffeltjes van heb? Ik weet het niet; ik vind wel dat die beter moeten en denk bij mijzelf dat daar zeker nog wat valt te halen.’
Favoriete instrument: ‘Drums. Ik heb wel keyboard en gitaar geprobeerd maar was er niet voor gemotiveerd.’
Eerste plaatje: ‘Coldplay. Maar dat is wel lang geleden hoor….’
Beste Nederlandse artiest of act van nu: ‘De Nits, of nee, It Dockumer Lokaeltsje.
Internationale act die nu boeit? ‘DAF is mijn favoriet. Als je let op kleine dingen die veranderen in hun nummers is het toch wel dynamische muziek in zekere zin.’
Wat betekent muziek voor je? ‘Veel.’
Leukste aan The Homesick: ‘Dat we zelf eigen dingen kunnen maken. Ik met drummen en natuurlijk dat je het met meerderen kunt doen.’
Minst leuke aan The Homesick: ‘Dingen waar je ontevreden over bent. De nieuwe plaat, je streeft naar perfectie maar dat is niet gelukt. En dat is natuurlijk ook heel lastig te bereiken.’
Heb je iets moeten afleren om dit te kunnen? ‘Nee, volgens mij niet. Ik ben denk ik altijd vrij geweest in het ontwikkelen van mijn eigen stijl. Ik vind het leuk om er steeds iets anders op te verzinnen. Jaap en Elias spelen daar ook een rol in. Die zeggen soms dat ik echt te ver ga en houden me zo op het goede pad. Ik moet het nummer niet uit het oog verliezen.’
Wat wil je bereiken? ‘Ik ben nu 22 en heb over een week mijn laatste examens. Het lijkt me leuk zelf wat geld te verdienen zodat ik op mijzelf kan wonen en dat kan betalen.’
Favoriete liedje op de plaat: (Pakt de hoes en gaat met zijn vinger alle nummers af, en zegt na lang nadenken) ‘Ik denk I Celebrate My Fantasy. Want dat is een lekker stuwend nummer met elementen die ik leuk vind.’

Vrije tijd: ‘Vooral muziek luisteren. Beetje lezen en platenzaken bezoeken. En ik heb een vriendin.’
Hoe ben je in de muziek begonnen? ‘Toen ik jong was wilde ik een instrument bespelen maar mocht dat niet van mijn ouders. Want als je muziek wilde leren moest je naar de muziekschool en daar eerst blokfluit leren spelen. Dat wilde ik niet. Mijn zus had wel een gitaar maar speelde daar nooit op. Daar ben ik stiekem op gaan spelen en kon het binnen een paar dagen beter dan zij. Toen ik 14 of 15 was, mocht ik wel een elektrische gitaar. Ik heb mijn ouders dus bewezen dat blokfluitles niet hoeft.’
Favoriete instrument: (Denkt heel lang na) ‘Marimba. Of akoestische piano, of nylon gitaar. Ik speel gitaar en bas, vooral omdat ik het wel kan en het handig is om muziek mee te maken. Een purist qua sound ben ik niet meer. Vroeger had ik veel pedaaltjes. Tot ik merkte dat bassisten die spelen met hele pedalboards vol effecten en drie verschillende bassen vaak toch elk nummer hetzelfde klinken. Sindsdien is mijn regel dat als mijn moeder – die niets met muziek doet – het verschil niet zal kunnen horen, ik kies voor de gemakkelijkste optie. Als het niet uitmaakt, laat ik het gewoon.’
Eerste plaatje: ‘Boxset met de eerste drie van Kings Of Leon.’
Nederlandse act die nu boeit: (Denkt heel lang na en pruttelt wat namen als Rats On Rafts, en Kieff) ‘Ehhh, Mich uit Amsterdam! Oh en Earth and Fire, Mam en It Dockumer Lokaeltsje.’
Internationale act die boeit: ‘Veel jaren zestig muziek momenteel. Beach Boys, Captain Beefheart en dat soort weirde dingen.’
Wat betekent muziek voor je? ‘Hier ga ik voor. Niet voor het geld of om beroemd te worden, maar ik wil beter worden of meer informatie opnemen daarover. Nieuwe dingen ontdekken en daaruit weer nieuwe dingen maken. Af en toe is het wel een beetje obsessief, maar niet te erg hoor. Als je naar veel muziek luistert wordt je acceptatie voor van alles groter en ga je meer verbanden zien, er komt meer ruimte en je ziet beter voor je wat er mogelijk is.’
Leukste aan The Homesick: ‘Heel veel dingen maar vooral dat we verder willen komen. Dat we toch die muziek kunnen maken waarin drie persoonlijkheden een plaats hebben. Dat we ons blijven ontwikkelen en tot nieuwe dingen komen.’
Minst leuke aan The Homesick: ‘Dat we het moeilijk vinden om te veranderen. We zijn allemaal zelfgeschoold en niet de beste muzikanten. Dus iedereen doet het op zijn eigen manier. En het is dan heel moeilijk om patronen te doorbreken. Nieuwe dingen kunnen ook uit frictie en irritatie komen. In oefenruimte botsen we niet heel veel. Ik bel wel heel erg uitgesproken en zet door wat ik wil. Maar heb daarbij het gevoel dat ik het voor de goede zaak doe en sta er dan niet bij stil of dat kan leiden tot een botsing met anderen. Ik heb soms het idee dat we wat strenger moeten zijn op creatief gebied.’
Heb je iets moeten afleren om dit te kunnen? ‘Dat in herhaling vallen. Ik probeer dingen te doen die ik niet eerder heb gedaan. Daardoor duurt het hele proces wel langer. De lat moet ook steeds hoger komen te liggen natuurlijk.’
Wat wil je bereiken? ‘Ik wil snel weer een nieuwe vette plaat maken. Optreden vind ik niet meer zo spannend. Interactie tussen band en publiek? Daar doe ik niet aan. Ik sta eigenlijk altijd met mijn ogen dicht. Die interactie hoeft er ook niet te zijn. Uiteindelijk heb je toch de situatie dat er een band op het podium staat en het publiek in de zaal. De ene koopt een kaartje de band wordt betaald. Je hebt gewoon rollen. Wij spelen die liedjes en dat doen we zo overtuigend en zo goed mogelijk zonder er een soort van show van te maken. En dat is het.’
Favoriete nummer op de plaat: ‘Ik ben trots op het drieluik waarmee de plaat opent. Favoriet is het laatste deel Pawing. Het is een van de meest Europese klinkende nummers. Dat hele drieluik is geslaagd omdat we niet proberen als een Amerikaanse band te klinken. Met de gestoorde drumpartij van Erik, we spelen van alles door elkaar en toch is het een eenheid.’

Foto’s: Sarah Cass