Op initiatief van twee fans wordt al langere tijd gewerkt aan een omvangrijke box met een stapel cd’s en een aantal dvd’s die tezamen een compleet overzicht bieden van het oeuvre van Rotterdams Spasmodique opgebouwd in de periode tussen 1981 en 2016. Die box getiteld All And More wordt 25 maart gepresenteerd bij een optreden van de band in Rotown. Het samenstellen van die box, het weer geconfronteerd worden met die omvangrijke catalogus en al die herinneringen, hebben er voor gezorgd dat de vier oorspronkelijke bandleden Mark Ritsema, Arjo Hijmans, Reinier Rietveld en Martin Docters van Leeuwen weer honger kregen om met elkaar een oefenruimte in te kruipen en te werken aan nieuwe nummers. Tot hun eigen verassing vloeiden die als vanzelf uit hun vingers en in no time componeerden ze een complete plaat bij elkaar. Het resultaat ligt nu in de winkel en heet Six; het zesde volwaardige album van Spasmodique, uitgegeven door Sounds Haarlem Likes Vinyl.

Vooralsnog is de plaat alleen op vinyl verkrijgbaar; vanaf 25 maart ook op cd maar dan als onderdeel van de box All And More. En wie het vinyl te voorschijn haalt uit de uiteraard diep zwarte hoes met het schilderij ‘Port’ van Sandra Derks erop, wacht een verrassing: de zesde lp van misschien wel Rotterdams duisterste band ooit is geperst op helder wit plastic. Maar al bij de eerste groeven waar de naald doorheen jaagt daalt de duisternis weer neer. We horen vervreemdende geluiden, gejammer een aanzwellende schreeuw en worden zo het brein van een waanzinnige in gezogen. De teksten van Ritsema staan bomvol verwijzingen naar hel en verdoemenis; niet voor niets prijkt er een reproductie van een eeuwenoude verbeelding van de Apocalyps in het binnenwerk van de lp.

De waanzin spettert ook muzikaal uit de groeven. Neem nu The Loneliness Of An Outdoor Smoker dat in tekst beschrijft hoe medewerkers een sigaretje roken voor de ingang van het kantoor. Een triest maar gewoon tafereel, realistisch, tot Ritsema een enorme keel opzet en het nummer plots een wending zonder weerga krijgt en de waanzin genadeloos toeslaat; in tekst en in geluid.

Six is het eerste nieuwe werk van Spasmodique sinds From Villa Delirium uit 2002. Een dik decennium is gepasseerd maar Six klinkt alsof er geen dag voorbij is gegaan. Het Rotterdamse kwartet pakt de draad op waar die al die tijd is blijven liggen en Six sluit naadloos aan op het oudere werk. Zelfs zo dat enkele nummers sterk lijken op voorgangers; The River Doesn’t Know doet sterk denken aan In The Dunes en Savanah Sweetheart lijkt wel een 2016-versie van het medogenloze The Longest Day. Alle kenmerkende elementen van Spasmodique komen op Six langs. Het dreunende slagwerk van Rietveld, de soms bluesy en dan weer gemene gitaar van Hijmans, krautachtig voortbeukende baslijnen van Docters van Leeuwen en uiteraard de karakteristieke stem en bij vlagen aan waanzin grenzende agressieve voordracht van Ritsema.

Six is spontaan en met veel plezier tot stand gekomen en dat hoor je terug. Nergens lijkt te lang over nagedacht, niets klinkt geforceerd. Spasmodique doet waar het goed in is. En is 2016 is dat nog precies hetzelfde als in, laten we zeggen, eind jaren tachtig. Is de band gebrek aan progressie aan te rekenen? Ach, Six telt een aantal nummers die zonder meer toegevoegd kunnen worden aan een compilatie met hun beste werk. Vooral de agressieve, meest duistere nummers maken weer indruk en kennen een prachtige spanningsboog. Liedjes als Spiritville en met name de zacht wiegende ballade Dirty River laten een heel andere kant zien van de band en hebben misschien minder impact. Maar dat doet niets af aan het feit dat Six een prima plaat is waarmee de ooit legendarische Rotterdamse act ook in 2016 nog prima en onderscheidend mee voor de dag komt. Want wie doet dit ze zo na?