De titel van de nieuwe plaat – inmiddels de zevende – van Rotterdams The Bullfight verwijst naar een traditioneel folkliedje dat beschrijft dat je van het eten van ei en beenmerg blind wordt. En eenmaal blind is het simpel afrekenen met wie je om wilt brengen.

Nergens vind je uitleg over de betekenis of herkomst van de titel van het indrukwekkende werkstuk van het Rotterdamse gezelschap dat geheel is gewijd aan murder ballads. De plaat telt tien liedjes, allemaal weer andere interpretaties van het overkoepelende thema. Een beetje aan de korte kant misschien qua absolute speeltijd, maar dat wordt meer dan goedgemaakt met het bijbehorende lijvige boek vol kunstwerken die evengoed zijn geïnspireerd door verhalen over moord en doodslag. Veel van die voornamelijk beeldende kunst is speciaal voor dit project gemaakt.

Maar terug naar de plaat. Compliment verdient tekstschrijver Nick Verhoeven dat hij negen (het tiende liedje op de plaat is een instrumentaaltje) totaal verschillende verhalen wist te verzinnen rond dat ene thema. Verhalen die je stuk voor stuk even bij de hand nemen en wegvoeren een andere wereld in. Qua sfeer verschillen ze ook sterk; soms wordt gemoord met een knipoog, soms is het en en al gedragen drama. Soms is de tekst uitgesproken en helder, dan weer wordt er gesuggereerd. Evengoed verdient Verhoeven een compliment voor de pakkende zanglijnen die veel liedjes al snel in de hoofd doen nestelen: uit The Hazeldonk Shuffle is de strofe ‘bloody murder’ niet meer uit je hoofd te deleten.

De muziek is al even veelzijdig, waarvoor het compliment naar Thomas van der Vliet van The Bullfight moet gaan. Soms is het net als de teksten zwaar en dramatisch, soms wordt er op een vrolijk deuntje in feite de draak gestoken met de murder ballad, luister maar naar The Balad of Aurely.

Een ding is wel consequent doorgevoerd: de sound roept een sfeer op die je associeert met de jaren twintig van de vorige eeuw. Strijkers, een enkele blazer, piano; de instrumenten passen bij die sfeer die welbewust wordt neergezet. Alles klinkt mooi in balans en subtiel. Met aardige gastrollen voor bijvoorbeeld Birgit Schuurman. Tekstschrijver Nick Verhoeven neemt de meeste leidende vocalen voor zijn rekening. Zijn stem is nasaal en hij draagt wat formeel voor, wat de plaat nog nadrukkelijker een kleinkunstachtige sfeer geeft. Je moet er even doorheen luisteren.

Eggs & Marrowbone is een indrukwekkend werk dat een ode brengt aan dit genre in de muziek dat misschien wel zo oud is als de mensheid zelf. Muzikaal en in tekst knap werk.