De uit Aalst afkomstige indie-rockers Intergalactic Lovers zijn toe aan een nieuwe plaat. Nadat hun vorige twee albums hoge ogen gooiden, zijn de verwachtingen redelijk hooggespannen. Misschien dat de Vlamingen daarom naar Engeland togen om in twee gerenommeerde studio’s, The Chairworks in Leeds en Vale Studios in Worcestershire, samen met topproducers Ted Jensen (Florence & The Machine, Arcade Fire, Muse) en Gil Norton (Pixies, Foo Fighters) aan Exhale te werken? Het resultaat mag er, gezien de single Between The Lines wezen. Maar geldt dit ook voor de rest van het album? 

Het wordt in elk geval sterk geopend door eerdergenoemde single, die een hommage is aan René Magritte. Between The Lines is een geslaagd indie-rocknummer, dat met een prettig popsausje is overgoten en waarop de zang van Lara Chedraoui sprankelend uit de luidsprekers klatert. Dat het met de productie wel snor zit, bleek al uit de referenties van Jensen en Norton. Toch lijkt er een vonk te ontbreken op Exhale. Stuk voor stuk zijn de nummers goed te pruimen, maar als geheel klinkt de plaat niet verrassend en lijkt er sprake van veel eenvormigheid. Er zijn eigenlijk geen nummers die met kop en schouders boven het maaiveld uitsteken, al moet dan weer gezegd worden dat het veldje goed is onderhouden.  

Neem een nummer als Fears, dat toch alles in zich heeft om een goede single te zijn en dat het live ook zeker goed zal doen. Het begin mag er wezen, klinkt bevallig en aanstekelijk en de band pakt goed door met een catchy refrein, maar eenmaal klaar is het klaar en beklijft het niet. Let Go is een fijn nummer om mee af te sluiten, maar het is geen uitsmijter die roept om repeat en Exhale blijft steken in het grijze gebied van vlees noch vis, terwijl het toch best een aardig album is. Aardig… Te lief, te leuk, te middelmatig.