Krautrock, dat kennen we nu toch al wel, zou je zeggen. Dat eindeloos herhalen van thema’s lijkt de laatste jaren weer in zwang, en helaas niet altijd met geslaagd resultaat. Maar hou je vast, beste liefhebbers van beukende bassen en scheurende gitaren die maar voortmalen: een nieuwe formatie uit Londen valt er met frisse moed op aan en giet het in een nieuw opwindend en aansprekelijk jasje: Ulrika Spacek.

De band is in Berlijn ontstaan en gecentreerd rond Rhys Edwards en Rhys Williams. Live worden ze bijgestaan door nog drie bandleden. De artrockformatie opent hun debuut The Album Paranoia met een stevige phaser over de gitaar. Even denk je met een shoegaze Ride-kloon te maken te hebben, maar al snel komen eerder associaties met bijvoorbeeld Viet Cong om de hoek kijken; luister maar eens naar de zang in Porcelain. In het overgrote deel van het werk gieten de Londenaren het hooguit in een iets minder opgefokte verpakking dan Viet Cong, al komt She’s A Cult wel verdacht dicht in de buurt. De plaat moet wat opgang komen. De nummers gaan meer sprankelen naar mate de plaat vordert. Dan geeft Ulrika Spacek datzelfde gevoel van opwinding, die sfeer van spetterende creativiteit die je bij een band als Viet Cong voelt.

Single Beta Male start met een instrumentaal thema vol overstuurd gitaargeweld, op z’n krauts lang doorgezet tot gas wordt terug genomen en dromerige zang plots een zachte kant laat zien. Om daarna weer terug te vallen in die verrukkelijk smerige gitaarriffs. Traditionele opbouw van liedjes, daar doen deze gasten niet aan. Het is allemaal net experimenteel en alternatief genoeg om het spannend te maken maar met een zeer goed ontwikkeld gevoel voor harmonie. Het is ruw, rauw, hard en toch melodieus en daarom heel erg toegankelijk. Buitengewone klasse. The Album Paranoia is een veel belovend debuut dat doet vermoeden dat we hier te maken hebben met een aanstaande ster aan het noisefirmament.