In de zomer van 2015 bracht Nap Eyes, een band uit het troosteloze Nova Scotia in het westen van Canada, Whine Of The Mystic uit. Dat was eigenlijk een plaat uit 2014 die nu wereldwijd werd uitgebracht. Dat vormde de opmaat voor de release van Thought Rock Fish Scale, een plaat die in uitvoering – prachtig drukwerk op karton, in elk geval een prachtig duo vormt met de eerdere plaat.
Muzikaal zet Nap Eyes een volgende logische stap in hun ontwikkeling. Overheerste de rammelpop-met-losse-hand naar het voorbeeld van Pavement en The Strokes op het eerste album, nu kruipt de band nog meer aan tegen het werk van Lou Reed. Frontman en in zijn dagelijks werk biochemicus Nigel Chapman zingt nota bene op welgemikte momenten even vals als de verscheiden grote voorganger; alsof hij daar op niet mis te verstane wijze een vingerwijzing mee wil geven.
De liedjes zijn allemaal midtempo en live opgenomen. Geen overdub te bekennen en dat zorgt voor een goud eerlijk resultaat. Daarin gedijen de licht melancholieke liedjes die sterk draaien om de teksten van de biochemicus bijzonder goed. Luister maar eens naar openingsnummer Mixer; een relaxt luisterliedje.
Thought Rock Fish Scale is een groeiplaatje voor fans van eigenwijze rudimentaire rock als van The Only Ones of The Modern Lovers.
