Eind jaren-80 was ik een hardrocker. Met verve verdedigde ik het genre. Toen The Darkness in 2005 een hitje had met I Believe In A Thing Called Love kon ik er wel om glimlachen. Nu ik weer tien jaar later het vierde album van de band mag recenseren is het met de lach van een boer met kiespijn. The Darkness is aan de ene kant over the top en lijkt een parodie op klassieke hardrock, aan de andere kant is het pure hardrock, compleet met pompende riffs, jankende gitaarsolo’s en falsetto zang waar Bianca Castafiore (Kuifje) een puntje aan kan zuigen. 

Het openingsnummer, Barbarian, doet denken aan Manowar en gaat over Vikings. Het wordt gevolgd door Open Fire, waarvan de openingsklanken doen denken aan She Sells Sanctuary van The Cult. Titletrack Last Of Our Kind is een typisch visitekaartje van de The Darkness zelf. Verder niets op aan te merken. Het wordt gevolgd door Roaring Waters, dat liefhebbers van AC/DC zeker zal aanspreken. Aan Wheels Of The Machine maken we geen woorden vuil. Het nummer heeft waarschijnlijk terecht een plekje gekregen op het album, hoewel ik het anders waarschijnlijk niet had gemist. Mighty Wings begint met een synthesizer. Even denk je dat we de Queen-kant opgaan, maar dan zijn er scheurende gitaren en beukende drums: heavy metal? Nee, toch Queen-achtig. 

Mudslide is lekker uptempo en verbeeldt daarmee eigenlijk de titel. Voor wie het niet heeft meegekregen volgt aan het eind een samenvatting door een enigszins gek stemmetje: ‘Do you know what this is? It’s a fucking mudslide!’ Sarah O’Sarah zou eigenlijk de volgende single moeten zijn. Lekker mee te zingen, in de auto met de raampjes open, terwijl we ons klaarmaken om te gaan stappen of onder de douche op de camping. Het wordt gevolgd door  Hammer & Tongs, een rocksong, een niemendalletje en tenslotte is daar Conquerors, enigszins bombastisch, maar toch verfrissend. Het zal komen omdat de vocalen van bassist Frankie Poullain zijn in plaats van leadzanger Justin Hawkins. 

Check na deze recensie vooral toch nog even de animatie-videoclip van Barbarian waarover Justin Hawkins in een interview aan Rolling Stone zei: ‘It contains not one but two dramatic monologues, a guitar solo that has been declared ‘irresponsible,’ a riff that weakens lady-knees and a chorus that makes grown men shit directly into their pants… So yeah, classic Darkness.’ Typisch…