Boooooooom klepperde klap bmm bmm klap klets klepperde de klap Booooooommm! Op de eerste tel krijg je telkens keihard en diep die karakteristieke bass drum om je oren. Met er overheen zo’n lullig klinkend keyboardgeluidje dat een niet-uit-je-kop-te-timmeren deuntje piept. Over wie hebben we het? The Prodigy natuurlijk.

De nieuwe plaat opent met titelnummer The Day Is My Enemy, gezongen door een iel klinkende meisjesstem, met net genoeg kraak in de stembanden om je onmiddellijk in een duister sprookje te wanen. De sfeer is gezet, je ziet de immense festivaltent al deinen op het dreunende ritme.

We zijn weer thuis. Niks nieuws onder de zon. Zelfs de geluidjes klinken bekend. Het geluidsbepalende soundje in single Nasty lijkt verdomd veel op dat in Breathe. En in het succesvolle recept is al evenmin iets veranderd: bijna kinderlijk eenvoudige deuntjes, zwaar overstuurd, agressieve teksten die telkens worden herhaald en je hoofd in worden gestanst, een brugje waar het tempo even wegvalt, stuiterende percussie en telkens die keiharde klap op de eerste tel. The Day Is My Enemy is zo toegankelijk als een pizza margarita, zonder 14 nummers lang in te zakken. Met een enkel leuk grapje; wat dacht je van de songtitel Rok Weiler…

In uitleg over de plaat vertelt Liam Howlett dat de plaat erg boos en gewelddadig is uitgepakt. Niet met opzet, maar gewoon omdat het er zo uitkomt. „Anger is an energy, that’s what The Prodigy sound is about.” Bijna een uur lang knalt de boosaardigheid uit je speakers, alleen Invisible Sun is een adempauze in de continue geluidsdruk, en daar moet je dus wel voor in de stemming zijn. Maar ben je dat, dan dompelt The Day Is My Enemy je zonder problemen onder in het obscure nachtleven van een Britse grote stad vol platvloerse grofheid en multicultureel geweld. En krijg je zin ergens te gaan dansen.