Het is vakantietijd en dus nemen we het niet zo nauw met de releasedata. Wat je nog even moet gaan luisteren zijn dus ook platen die al liggen te verstoffen bij je platendealer.

Karate – Make It Fit
Opener Defendents van het gloedje nieuwe album van Karate maakt direct een ding duidelijk: Geoff Farina gaat niet terug naar het uit elkaar vallen van de band maar pakt de draad op waar hij persoonlijk is gebleven; het werk dat hij onder de naam Exit Verse maakt. Het eerste nummer op de nieuwe plaat van het trio is up-tempo en hoekig. In de gitaarsolo kun je misschien nog iets ‘jazzy’ herkennen van de laatste albums van Karate, maar de rockinvloeden waarop Farina in Exit Verse zijn liedjes bouwde zijn nadrukkelijker aanwezig. Bleach The Scene klinkt zelfs verdacht als bluesrock. Nee, dit is niet de Karate van rond de eeuwwisseling, dit is een reïncarnatie die niet wil herhalen wat ze eerder hebben gedaan, dit is een springlevende band die hun muziek baseert op het hier en nu. Wie de band vooral liefhad in de jazzy-periode, wees gerust. Een liedje als Fall To Grace is weer zo’n prachtig rustig nummer gebouwd rond het jazzy-gitaarspel van Farina. Ook dat komt op dit album aan bod. Evengoed is de signatuur in de sound er nog; een esthetiek waarin een voorkeur voor droog – zeg gerust gortdroog – naast het zo min mogelijk gebruik van overdubs (al veroorlooft de gitarist zich op deze plaat een enkele toevoeging zoals het subtiel op de achtergrond laten klinken van wat feedback) belangrijke ingrediënten zijn. Die sound maakt tezamen met het voorbeeldig musiceren door zanger-gitarist Farina, bassist Jeff Goddard en drummer Gavin McCarthy Make It Fit tot weer een nieuw juweel van een band die een geheel unieke plek inneemt in het muzieklandschap. (Numero Group / Konkurrent)

Laura Marling – Patterns in Repeat
Laura Marling is moeder geworden. In een interview legt ze uit dat het (nog) geen belemmering is om nieuwe muziek te maken. Als het kind ligt te dutten, is er immers veel tijd om op je gitaar wat te proberen. Het is alsof we op Patterns in Repeat even worden uitgenodigd om thuis bij Laura een kopje thee te drinken. Je hoort gedurende de plaat ook geluiden uit het huis, de plaats ook waar het album deels tot stand is gekomen. Alles is gebaseerd op die expressieve stem van Marling en haar akoestische gitaar. En kundig is daaromheen een wereld aan geluiden geschapen. Tot en met een compleet orkest met strijkers als dat nodig is om de dramatiek in de woorden warm te accentueren. De thematiek op het album is al even ‘klein’ als de belevingswereld waarin zij kennelijk nu verkeert. De liedjes gaan over familie, familiebanden (Patterns). En als je je fantasie de losse teugel geeft, kun je meehuilen als ze zingt ‘I’ll always be your girl‘, en misschien bij je herinneringen oproept aan een overleden ouder. Patterns in Repeat is een album met kleine sfeervolle luisterliedjes die naar Zwitsal ruiken. Voorganger Song For Our Daughter (toen nog een denkbeeldig kind) is net wat pittiger en gearrangeerd met een ‘band-sfeer’. Het is maar net wat je voorkeur heeft, maar elk op zich is prachtig. (Chrysalis / Konkurrent)

Soccer Mommy – Evergreen
Sophia Regina Alison oftewel Soccer Mommy rekenden we lange tijd tot de leukste onder de vrouwelijke singer-songwriters die met gitaar indie produceren. Maar waar is de scherpte en het gruis gebleven die de eerste albums van de in Zwitserland geboren maar in Nashville muzikaal opgegroeide artiest kenmerkten? Evergreen bestaat uit een verzameling suikerzoete melancholische liedjes die prachtig klinken maar tegen overgeproduceerd aanhangen. Gelukkig mag de distortion er nog een enkele keer overheen en kan het ook even zonder een te nadrukkelijke snik in de stem; in Driver bijvoorbeeld waarin ze bovendien een net iets interessanter ritmisch patroon volgt en daarmee een van de prettiger liedjes is op het wat triest en daarmee vlakke Evergreen. (Loma Vista Recordings)

Amyl and the Sniffers – Cartoon Darkness
‘Me and the girls drunk at the airport‘ zingt Amy Taylor, bijna rappend, bijna zoals Debbie Harrie deed in Rapture. Me And The Girls en Do It Do It zijn twee liedjes op Cartoon Darkness die even doen denken aan Blondie. Sowieso is het nieuwe album van de meest in het oog springende punkband uit Australië zo hitgevoelig als het maar kan. Het ene pakkende compacte liedje na het andere, met de bekende methodiek van zingen van Taylor: energiek, ‘loud mouthed’, ‘in your face‘ en met teksten die met regelmaat om wat uitleg vragen aan jongeren. Jerkin’ is er daar een van, een heerlijke single rond een tirade die in Taylor’s geval wel zijn weerga kent. Smack Smack Smack om je oren!! Top plaatje. (Rough Trade / Konkurrent)