Je wordt deze weken bedolven door een stortvloed aan nieuwe platen. MuziScene probeert de pareltjes eruit te pikken, en bespreekt een enkele onvermijdelijke waar je toch in elk geval even een keer naar moet luisteren.

Maximo Park – Stream Of Life
Er zijn toch maar weinig bands die je in hun refreintjes zo’n overweldigend gevoel van levensvreugde kunnen geven als Maximo Park. Maar dat gevoel is altijd gepaard aan hartzeer; een gouden combi van zoet en zuur, pijn is fijn. Dat is natuurlijk met name te danken aan de geweldige melodielijnen van zanger Paul Smith en zijn aan poëzie grenzende teksten. Toch bewijst zijn solo-materiaal dat je bij Maximo Park echt kunt spreken van ‘de som der delen is groter’… Want kennelijk komt Smith alleen op die euforische lijnen als zijn maten hem een fijn energiek deuntje voorleggen. Op Stream Of Life is het weer eens ouderwets raak, meteen al bij opener Your Own Worst Enemy: meebrullen in de auto, zeg ik. En waar haalt de band uit het noord-oosten van Engeland in hemelsnaam Vanessa Briscoe Hay een Amerikaanse zangeres uit Athens, Georgia vandaan om een mooie gastrol te spelen in Dormant ‘Til Explosion? Haar ‘ohhh’ is hoe dan ook raak. Heerlijke plaat voor de fans. The End Can Be As Good As The Start bewijst maar weer eens wat een romantische geest die Smith eigenlijk is. Gewoon geboren in het verkeerde tijdsgewricht. Stream of Life geeft reden genoeg om weer uit te kijken naar het concert in de Melkweg 4 november. (Lower Third / [PIAS])

Gurriers – Come and See
We weten dat de Ieren van de band Gurrieres dikke maten zijn met Tramhaus. En als je hun nieuwe album hoort voel je de verwantschap. Neem nu opener Nausea, die ramt je voor je kop met een tempo waarop je de pit in moet, en door de woordenvloed van zanger Dan Hoff schuurt zo’n gillend gitaarlijntje groeven in je hersenen. Het is wringend, uitdagend, en opwindend tegelijk; noise die uitnodigt uitzinnig te dansen. Maak je borst maar nat als je hun nieuwe album opzet, want vanaf tel een laten de Ieren je niet meer met rust. Het is ofwel stuiterend dansbaar, ofwel confronterend. Lekkere energieke plaat hoor! (No Filter)

Geordie Greep – The New Sound
Geordie Greep noemt zijn soloalbum wel The New Sound, maar als je het opzet en opener Blues komt langs, dan hoor je toch vooral de toets van Black Midi. Hoewel… Terwijl we nog steeds een beetje in verwarring zijn of Black Midi nu uit elkaar is of alleen maar even de pauzeknop heeft ingedrukt, kunnen we ons verheugen op meer als dit soloalbum van de zanger van de Londense formatie. Want ook zijn bandmaten zijn druk doende iets te maken. Hoe dan ook, de opening van The New Sound strooit je wat zand in de ogen en laat je denken dat Greep gewoon verdergaat waar hij gebleven was. Maar dan hoor je bongo’s en blazers doorklinken, komen er sounds die meer doen denken aan big band-werk. Voor je het weet hoor je Greep in Through A War een eigen invulling geven aan wat je croonen kunt noemen, op onvervalste salsa klanken. ‘New Sound, indeed‘: in een nummer als Holy, Holy is het eigenlijk jazzrock voor technisch gevorderden. En pas in het laatste liedje geeft Greep zich echt bloot. If You Are But A Dream is een regelrecht jaren vijftig crooner-deuntje. Fascinerend.
(Rough Trade / Konkurrent)

Katy J Pearson – Someday, Now
Het is met haar country&western uitstraling misschien een beetje een vreemde eend in de Engelse bijt vol dwarse bandjes. Toch is Katy J Pearson omarmd door bijvoorbeeld producer Dan Carey van Speedy Wunderground en met hem maakte ze platen die nog met een been in de folk en country staan, maar ook kenmerken van wat wildere genres in zich draagt. Dat in combinatie met het ontegenzeggelijk briljante talent dat Pearson is in het schrijven van liedjes, maakten die platen zee de moeite van het beluisteren waard. Nu keert ze terug na een periode waarin ze het moeilijk heeft gehad, tekent voor Heavenly en wordt gekoppeld aan producer Nathan Jenkins, ook wel Bullion genoemd. Die zet de polijstmachine erop en laat Pearson bijna gladjes klinken. Zelf het kenmerkende bijna irriterende hoge kirretje in het zang is bijna verdwenen. Alleen in bijvoorbeeld Siren Song, mag ze haar stem laten horen. En dat maakt het qua sound direct tot een van de aangenamere nummers op de plaat. Die gelukkig wel prachtig songmateriaal herbergt, zoals episch Constant dat gewoonweg Kate Bush-allure heeft. (Heavenly / [PIAS])

Efterklang – Things We Have In Common
Deens Efterklang, vertaald betekent dat ‘nagalm’ maar daarin kun je ook het nazinderen van gevoelens verstaan, opent hun nieuwe album Things We Have In Common met voor hun doen stevig geweld in Balancing Stones. Een bassynth blaast een paar keer door je speakers en een overstuurde bas zet de toon. Een prettig begin van een plaat die ook in het vervolg niet schroomt om uit te pakken, zowel sonisch als in emotionele geladenheid. Plant volgt na de opener en blaast met een groots refrein opnieuw het smeer uit je oren. Af en toe mag het ineens heel klein zijn, is er in een intro enkel een akoestisch gitaartje te horen en de stem van Casper Clausen, tot blazers invallen. Verliezen de Denen dan nooit de esthetiek uit het oog? Och, jawel, Ambulance klinkt bijvoorbeeld ineens aardig grof en als postrock met wat tegendraadse elementen en Animated Heart eindigt in een wellicht door Low en Bj Burton geïnspireerde elektronische noise. En dat zorgt voor de broodnodige spanning op het album. Things We Have In Common klinkt al met al prachtig en is een album waar je voorlopig even zoet mee kan zijn. (City Slang / Konkurrent)

Forre Sterra – Drifters
Ze zijn maar met zijn drieën, maar producer Martijn Groeneveld weet ze op de plaat te laten klinken alsof ze ook nog eens worden ondersteund daar nog wat gelijkgezinde muzikanten uit bands als Johan, Teenage Fanclub of The Maureens. Schuif Drifters maar bij in het rijtje mooie melodieuze gitaarplaten die eerder dit jaar al verschenen. Lennert Klaui, bassist Mike Huijbregts en drummer Milan Klaui hebben de gave om mooie romantisch klinkende liedjes te maken en die net dat rafelrandje mee te geven wat het voor ons oor aantrekkelijk maakt om naar te luisteren. Movies bijvoorbeeld, is gewoon een puik liedje. Naast de gruizige slaggitaarpartijen moet Forre Sterra het vooral hebben van de zangpartijen, en die komen op deze plaat uitstekend tot hun recht. En dan zingen ze ook nog over zaken die er toe doen, in dit geval alles wat te maken heeft met ‘uit elkaar groeien’. Hulde! (Eigen beheer)

Alan Sparhawk – White Roses, My God
Alan Sparhawk gaf vorig jaar in Nederland een concert tijdens Le Guess Who? en daar zijn heel wat traantjes geplengd. De muzikant krabbelt op na het verlies van zijn partner in leven en muziek Mimi Parker, en zijn verschijnen in Nederland was een van de eerste in het openbaar. En om dat te zien beweegt veel fans van Low en mensen die Sparhawk van een afstandje meemaken. Een volgende stap in zijn herstelproces is zijn solo album White Roses, My God. Ik vind het pijnlijk om naar te luisteren. Sparhawk bewerkt op dit album zijn stem tot het nog nauwelijks te herkennen is als iets menselijks. Het ligt in lijn met de steeds extremere experimenten op de laatste albums van Low, ware het niet dat hij zich hier richt op dat stukje in zijn muziek dat onmiskenbaar van hem is. Alsof hij zichzelf wil mismaken, tot het allemaal klinkt als een lange schreeuw van verdriet. (Sub Pop / Konkurrent)

Naima Bock – Below a Massive Dark Land
Ex-Goat Girl Naima Bock komt op haar tweede album – Giant Palm uit 2022 werd ook door ons bejubeld en vestigde haar naam – wat meer ‘folky’ voor de dag dan op het met jazz doordrenkte debuut. Als is die invloed van warmbloedige melodieuze jazz er ook nog, maar in de mix van de Engelse met Braziliaanse en Griekse genen ontstaat zo langzamerhand toch een eigen geluid. Nog steeds gebouwd rond haar expressieve maar prettig warme stem, en rijk gearrangeerd met alle denkbare instrumenten. My Sweet Body bijvoorbeeld is ingevuld met violen en een harp, wat het op zijn beurt een modern klassiek tintje geeft. Naima Bock springt eruit in het schrijven van speelse liedjes, met een gevoelige ondertoon. De liedjes zijn zo veelzijdig dat het Below a Massive Dark Land tot een fijne zondagochtend luisterplaat maakt. Berg het maar op in de buurt van een artiest als This Is The Kit. (Sub Pop / Konkurrent)